Het centrum van Breda is al eeuwen nagenoeg hetzelfde.
Het centrum van Breda is al eeuwen nagenoeg hetzelfde. Foto: Jorgen Janssens/Stadsfotograaf Breda

11 jaar BredaVandaag: dit schreef ik niet op

Door: Wijnand Nijs Algemeen

BREDA - In bijna elf jaar BredaVandaag schreef ik meer dan tienduizend verhalen over de stad. Over gemeentepolitiek, verkiezingen, parkeervakken, processierupsen, nieuwe trainers bij NAC, ontslagen trainers bij NAC. Over festivals en over noodweer of over hitte. Over alles. Maar ik schreef ook veel niet. Dat lees je hier, in mijn laatste verhaal voor BredaVandaag.

Want als journalist voor een lokale nieuwswebsite is tijd je grootste vijand. In een week zitten maar zeven dagen en in een dag maar 24 uur. Ik werkte veel en vaak, maar toch zeker niet elk uur. Dus blijven er onderwerpen onaangeroerd. Omdat je ze niet rond krijgt, de juiste mensen niet op het juiste moment terugbelden of aanwezig waren. Of omdat ik simpelweg niet de goede invalshoek vond voor het moment. Of omdat dus de tijd ontbrak.

Maczek memorial

Zoals over het Generaal Maczek Memorial. Deze plek aan de Ettensebaan waarbij het verhaal over de Poolse bevrijders van Breda uitgebreid wordt verteld, is inmiddels in aanbouw. Daarvoor is veel geld beschikbaar. Maar nog niet genoeg. Terwijl juist in deze tijd waarin Nederland 75 jaar vrij is van oorlog, het van groot belang is om stil te staan bij het niet vanzelfsprekende van vrijheid. Hoe kan het dat het Bredase bedrijfsleven zich hier niet meer voor inzet, vroeg de Bredase ondernemer Peter van Riel? Inderdaad, hoe kan dat? Want vrijheid is kostbaar. Dat is wat waard om dat ook de jongere generaties duidelijk te maken.

De wurggreep bij NAC
Dan NAC. De Parel van het Zuiden is een voortdurende bron van verhalen én verhaalideeën. Hoe kan het bijvoorbeeld dat de drie grote aandeelhouders Paul Burema, Wim van Aalst en Rob van Weelde en zeventien kleine eigenaars elkaar én de club in een wurggreep houden? Ooit werden ze - tegen wil en dank - aandeelhouder omdat hun lening werd omgezet in eigenaarschap. Nu zijn er twee supportersinitiatieven om de club over te nemen met het idee de club in rustiger vaarwater te brengen. Hoe kan het dat die nauwelijks gehoor vinden?

Afval

Ik schreef het al eens eerder: alles is politiek. Van de ondergrondse restafvalcontainers tot de subsidies aan cultuur en de verkeersafwikkeling in de stad. Onderwerpen waar iedereen een mening over heeft. Soms kijk je er met verbazing naar. Zoals bij de ondergrondse afvalcontainers. Terugkerend zijn de beelden van de afvalhopen ernaast. Ligt dat aan de gemeente? Of aan de mensen die hun halve huisraad er naast plaatsen of erin proppen - niet de bedoeling - en het apparaat op die manier verstoppen? Durven buurtbewoners de vervuilers niet aan te spreken? Of is het gewoon makkelijker om naar de gemeente te wijzen?

En hoe kan het dat dossiers als de zuidelijke rondweg, het evenementenbeleid, parkeren in de Belcrum en het verruimen van de winkeltijden zoveel weerstand oproepen. Ligt dat aan de bestuursstijl van wethouder Boaz Adank? Of heeft hij toevallig allemaal dossiers in zijn portefeuille waar iedereen makkelijk een mening over heeft?

NIMBY
Of is het allemaal een kwestie van NIMBY: Not in my back yard? Want natuurlijk willen we allemaal dat de stad goed bereikbaar is, maar niet als die weg door mijn voortuin raast. Natuurlijk moet parkeeroverlast worden aangepakt, maar niet als ik daar zelf voor moet betalen. En leuk zo'n evenement, maar niet in mijn achtertuin. Wat beweegt mijn stadsgenoten bij hun bezwaren? En waarom doet de wethouder wat ie doet - en niet doet?


Het algemeen belang moet voor het persoonlijke gaan. Maar het persoonlijke moet niet worden weggewuifd. Dus zijn maatregelen tegen een dichtslibbend wegennet nodig, maar moet met de gezondheid en leefgenot van omwonenden rekening gehouden worden. Keuzes die iedere inwoner kan beïnvloeden. Want hoe vaak pak je de auto, terwijl de fiets ook had voldaan, zeg nou zelf? Of hoe vaak zit je alleen in je auto? Mobiliteit vraag om slimme oplossingen. Ik ben benieuwd naar die verhalen.

Waarom?
Elk verhaal begint bij het stellen van een op het oog simpele vraag, vaak met waarom. Waarom heeft iemand een Kalasjnikov in zijn huis? Waarom vind je het nodig om met je lawaaimotor telkens over de Prinsenkade te scheuren? Waarom heeft de gemeente maar een processierupsbestrijdingsteam tot haar beschikking? Of in elk geval te weinig

Verhalen genoeg. Deze en vele andere. Ik ga ze niet meer schrijven voor BredaVandaag. Dat is vanaf vandaag aan Hanneke, gesteund door het vaste team. Zij gaan mij én de stad verrassen met nieuwtjes over en uit de stad en met mooie verhalen van stadgenoten. Ik kijk er naar uit.

En dan de belangrijkste vraag die bij gesteld wordt de laatste weken: Wat ga je doen? Nee, ik ga geen nieuwe nieuwssite beginnen. En ook geen Podcast over wijn (Wijnand uit het wijnland) - al klinkt dat wel aantrekkelijk natuurlijk. Wat wel, dat moet blijken. Ik ga in gesprek met bedrijven binnen én buiten de journalistiek over mijn toekomst, die mogelijk zitten te wachten op 'een' Wijnand.

Bedankt voor het lezen van al die verhalen, bedankt voor de steun als Flexabonnee (blijf dat doen!), bedankt voor de talloze tips voor verhalen. Blijf ze sturen aan BredaVandaag.

En tot ziens in de stad.