Afbeelding
Peter van de Kerkhof

In een verder lege coupé, opruimen volgens Marie Kondo

Column

Het boekje zat geklemd tussen twee dikke studieboeken onderin een kartonnen doos. Nadat ik uit mijn studentenkamer was vertrokken was het samen met volgeschreven kladblokken, een plakkerig dienblad en een kapotte wekker in de doos beland. Als mijn kat het karton niet aan gort had gekrabd, stond hij er nu waarschijnlijk nog. Het boekje was van J.D. Salinger dat ik ooit vond in de trein op weg naar Tilburg. In een verder lege coupé lag het op een tafeltje en leek van niemand in het bijzonder te zijn.

Maar nu was het dus in mijn handen alsof ik het zojuist had gekocht. Ik rook er even aan zoals bij een oud stuk perkament. Boeken lees je niet alleen, je ruikt er ook aan. Gelezen had ik het nog niet, maar in de vijf jaren die waren verstreken tussen de kartonnen doos en nu was Salinger een van mijn favoriete auteurs geworden.

Mijn onuitgepakte doos ging volledig in tegen de visie van de Japanse opruimgoeroe Marie Kondo. Volgens Kondo moet je alle spullen weggooien waar je niet van houdt, maar daarvoor moet je eerst alle kasten, dozen en lades opentrekken om te weten wat je in huis hebt. ‘Does it bring a sparkle?’, is de vraag die je jezelf volgens haar moet stellen. Zo nee? Dan gooi of geef je het weg. Of je verkoopt het, dat mag ook. Alleen is de kans dan aanwezig dat het alsnog blijft rondslingeren.

Het is een beetje paradoxaal. Eerst moet je het boek van Kondo kopen om haar opruimmethode in de vingers te krijgen om het vervolgens misschien met dezelfde methode de deur uit te moeten doen. Het is niet zo dat ik verzameldriften ken, - geld vindt zijn weg sneller uit mijn handen dan dat het erbij komt - maar misschien dat ik wat vaker in mijn eigen kast kan winkelen. Geheel in lijn met Kondo’s opvattingen heb ik in ieder geval mijn statistiekboeken weggemieterd. Even dacht ik er nog aan om ze in de trein te leggen, voor de gelukkige vinder.

Steven van den Heuvel