Papa, de schoolplein-hunk

Ik lijk wel gek, zegt hij met een vette knipoog naar zijn dochter. Wat is er mis met een doosje krentjes in een glimmend inpakpapiertje? Pa-hap, doe niet zo raar! Morgen wordt ze zes en mag ze trakteren op school. Daarom staat papa nu met opgestroopte mauwen te spatelen in een prutje van onbespoten, suikervrije, glutenvrije en notenallergie-bestendige amandelmeel.

Papa is de schoolplein-hunk. De natte droom van alle mama's die op het schoolplein om hem heen fladderen. Sommigen schaamteloos en anderen iets subtieler. Maar allemaal hopen ze ooit de reddende engel te zijn voor deze stoere, maar ogenschijnlijk hulpeloze, papa die zijn dochter elke dag brengt met die coole ouderwetse bakfiets zonder trapondersteuning.

Van de week nog. Zal ik je van de week even komen helpen met de traktaties? Hij stootte zijn kop tegen het stuur terwijl hij omhoog kwam met het fietsslot. Achter hem stond de altijd fris en fruitige mama van Fleur. Lang blond haar dat losjes over haar schouder viel, en lichtblauwe ogen met een vleugje make-up. Helemaal klaar om zo vanaf het schoolplein naar haar part-time baan bij een bloemisterij te fietsen. Kut, kut kut, die traktaties. Hij had nog geen idee. Neuh, hoeft niet. Ik flans wel wat in elkaar. De mama van Fleur droop ietwat teleurgesteld af.

Nu staat hij samen met zijn dochter in de keuken. Hij houdt de beslagkom vast terwijl zij met haar tong tussen haar lippen het prutje in de vormpjes schept. De oven is al warm. Wanneer ze straks in bed ligt zal hij ze uit de over halen en ze stuk voor stuk in een half doorschijnend glimmend papiertje inpakken en de pakjes dichtbinden met een klein slingertje waarop allemaal kleine zesjes staan.

En morgen, morgen zal ze zo trots als een pauw uit de bakfiets klauteren en de school inlopen. Met een grote rieten mand vol met muffins die ze samen met haar papa gemaakt heeft. Haar papa, die zo zijn best doet om haar papa en mama tegelijk te zijn. Haar papa, de schoolplein-hunk….maar dat snapt ze vast nog niet.