Column Babs: 'Hoe het voelt om beschoten te worden? Nou, zo dus!'

Wat als? Als je vorige week in één van die schietschijf-treinen zat dan herken je dit vast. Die ene onvermijdelijke vraag die zich op de meest idiote momenten aan je opdringt; wat als?

Zit je lekker in de trein een beetje uit het raam te staren naar langs glijdende lichtjes gaat het raam ineens op grijs. Je schrikt maar je hebt nog geen idee wat er aan de hand is. Als de trein station Breda binnenrijdt hoor je dat de trein mogelijk beschoten is.

Beschoten? Hoe dan? Waarom dan? Je houdt het nieuws in de gaten en langzaam wordt duidelijk dat er twee vijftien jarige mannekes met gasdrukpistolen langs het spoor zijn opgepakt. De één had zijn gun geladen met plastic kogeltjes en de ander met metalen.

Knaag, knaag. Dan begint het gedoe in je hoofd. Eerst het besef dat je mazzel hebt gehad en dan dat het heel anders had kunnen aflopen. Knaag, knaag. De 'wat als?'-vraag. Eigenlijk is het geen vraag maar is het een leger spinnen die door je kop marcheert. Wat als; het tweede laagje van het dubbelglas die kogeltjes niet had tegengehouden? De verschillende scenario's, met alle mogelijke gevolgen die je leven voor altijd hadden kunnen veranderen, gaan een eigen leven leiden in je hoofd.

Nee, ik zat niet in één van die bewuste treinen. Maar ooit is er wèl met een luchtbuks op mijn kop geschoten. Zomaar uit het niks terwijl ik langs de bosrand fietste. Ook toen vertelde de politie dat het geen gerichte actie was. Of beter, dat het niet persé tegen mij gericht was, maar dat het gewoon toevallig mijn hoofd was waar ze op richtte.

Net als die twee idioten van afgelopen vrijdag. Compleet blind voor de mogelijke gevolgen. En zonder enig benul van al die 'wat als?'-spinnen die ze samen met de kogeltjes richting de trein knalden. Spinnen die zelfs vijfentwintig jaar later nog in je hoofd blijken te zitten als je leest dat er twee dwazen voor de lol op een trein gaan staan schieten.