Franks Filmtip: ‘Wie heeft deze innemende blockbuster uit Frankrijk niet gezien?’

BREDA - Wekelijks belicht filmliefhebber Frank Spreuwenberg een film die in één van de Bredase bioscopen draait of online te bekijken is. Dit keer Intouchables. Te zien bij Pathé-thuis (streamen).

Intouchables (Onaanraakbaren) was dé feelgoodfilm van 2012. En nog steeds een van de grootste in zijn soort. Je moet wel een dorre azijnpisser zijn om deze film niet met een grote glimlach te bekijken. Het geheim van het succes is misschien wel dat het publiek de kans krijgt ongegeneerd te lachen met, niet om, mensen met een handicap en hun leven te zien op een manier zoals ze er nog nooit naar hebben gekeken. Intouchables is in Nederland de meest succesvolle Franse film allertijden. Dit is het verhaal achter de film.

Onverwachte vriendschap
In 2002 ging de documentaire Á la vie, á la mort (Op het leven, op de dood) van de Franse regisseur Jean-Pierre Devillers in première. Onderwerp was de onverwachte vriendschap tussen adellijke Philippe Pozzo di Borgo, die fortuin maakte als directeur van Pommery Champagnes, en zijn Marokkaanse mantelzorger Abdel Sellou. Die vriendschap verwacht je niet omdat Philippe de tweede zoon is van een Frans-Corsicaanse hertog, die altijd in weelde, met alle daarbij behorende privileges, heeft geleefd, terwijl de uit Algerije naar Frankrijk geëmigreerde Abdel, een draaideurcrimineel is. Nadat Philippe deze bijzondere vriendschap onder de titel: Le Second Souffle (vertaald als “Onaantastbaar”) te boek had gesteld, zijn de regisseurs en scenario schrijvers Olivier Nakache en Éric Toledano daarmee aan de slag gegaan, wat heeft geresulteerd in de speelfilm Intouchables.

Hoge dwarslaesie
Deze Philippe Pozzo di Borgo heeft door een ongeval tijdens het para-gliden in de jaren negentig een hoge dwarslaesie opgelopen. Dat is niet alleen in de film zo, dat is ook echt gebeurd. Daardoor kan hij alleen nog zijn hoofd bewegen. Ook in het echt solliciteerde Abdel naar de baan van mantelzorger voor Philippe. Niet omdat hij in de zorg geïnteresseerd was, maar enkel om zijn uitkering veilig te stellen. Volgens Philippe was Abdel toen hij solliciteerde een kleine man met een vierkant gezicht, intolerant, gemeen en arrogant. Toch nam hij hem voor twee weken op proef. Die weken zouden maanden worden. In een interview vertelde de adellijke Philippe dat hij iets in Abdel zag, dat anderen niet zagen, namelijk dat Abdel prettig gestoord is. “Hij had geen medelijden, hij was oneerbiedig, brutaal en had een schandelijk gevoel voor humor.” Philippe was neerslachtig geworden, zijn huwelijk was kinderloos gebleven, door het ongeval zat hij aan een rolstoel gekluisterd en zijn vrouw was drie jaar na het ongeval gestorven aan de gevolgen van kanker. Door de aanwezigheid van Abdel, vertelde Philippe, begon hij het leven weer leuk te vinden, zij het een leven met een totaal nieuwe blik. “Want op medelijden zit je niet te wachten, omdat medelijden geen hoop biedt. Het weerhoudt mensen er van je te helpen en een ander hoeft niet te lijden omdat ik lijd. Wat ik nodig had is troost.”

De tekst gaat verder onder de trailer

‘In die tijd was ik een duivel’
Over zijn jeugd vertelde Abdel Sellou dat het opgroeien in een arm gezin met negen kinderen een hel was, maar wel een hel waar hij dol op was. Hij lacht er aanstekelijk bij. “In die tijd was ik een duivel. Ik had geen code voor wat goed of slecht was. Ik deed wat ik wilde en wanneer ik het wilde. Zonder Philippe was ik nu dood of zat ik in de gevangenis.” Maar Abdel is niet dood en zit ook niet in de nor. Abdel – in de film, maar ook in zijn jeugd een virulente womanizer - is getrouwd en heeft drie kinderen. Hij woont nu in Algerije waar hij een kippenfokkerij heeft. Philippe is hertrouwd met een Marokkaanse en woont in een villa aan de Marokkaanse kust.

De vraag wat hen bond in die wonderbaarlijke periode dat ze elkaar dag en nacht zagen, is volgens  Philippe niet moeilijk te beantwoorden. Samen zaten ze in de marge van de maatschappij, de adellijke Philippe als gehandicapte en Abdel als crimineel.

Ontroerend
Als u als lezer nu denkt “Wanneer bespreek je nu eens eindelijk de film?”, dan luidt mijn antwoord: dit ís de film, met dit verschil dat het verhaal van Phillipe en Abdel zich heeft afgespeeld in het echte leven, terwijl Intouchables gespeeld is. Natuurlijk is de film hier en daar wat mooier gemaakt dan de werkelijkheid was. De Algerijnse Abdel is een kleine en te dikke man, maar in de film heet hij Driss en is hij een atletische en innemende afrikaan uit Senegal (Omar Sy). En het lijkt wel of Philippe wordt gespeeld door de broer van Dustin Hoffman (François Cluzet). En natuurlijk heeft Abdel geen kokend water over het been van Philippe gegooid om te testen of Philippe daadwerkelijk geen pijn voelt, zoals Driss in de film wel doet. Maar ook ontdaan van alle franje blijft de verfilmde vriendschap van Philippe en Abdel (Driss) ontroeren. Omdat hun totaal verschillenden werelden hen in staat stelt de vooroordelen die ze over zichzelf hebben (een gehandicapte is zielig, een emigrant blijft een arme sloeber) te overwinnen.

Dit is wat je moet weten over deze film:

- Omar Sy is de eerste acteur van Afrikaanse afkomst die de César du Cinema voor de beste acteur (de Franse Oscar) heeft gewonnen.

- 5% van de opbrengst van Intouchables is gedoneerd aan een Franse organisatie die mensen helpt met een dwarslaesie. De film heeft 281 miljoen Euro opgebracht.

- Een groot deel van de film werd opgenomen in Hôtel d‘Avaray, een stadspaleis uit 1723 in het 7^e arrondissement van de Franse hoofdstad. Sinds 1920 is dit de ambtswoning van de Nederlandse ambassadeur in Parijs (85 Rue de Grenelle). Na afloop van de opnames verklaarde de toenmalige ambassadeur graag een bijdrage te willen leveren aan de Franse cultuur, maar niet op herhaling van filmopnames te zitten wachten “want ze nemen je hele huis over.”

Regie: Olivier Nakache en Éric Toledano Met: François Cluzet en Omar Sy