Moed en vertrouwen

Een Bredase delegatie van raadsleden en bestuurders is van zondag 23 tot en met vrijdag 28 november in het Zuid-Afrikaanse Ekurhuleni. De Bredanaars hopen door middel van kennisoverdracht een steentje bij te dragen aan de sociale woningbouw ter plaatse. Voor BredaVandaag.nl houden ze een dagboek bij. Vandaag deel 3, Cees Oprins en Harry Reininga.

Breda in Zuid Afrika 26 november 2008
Vroeg op. Programma met elkaar doorgenomen. De bus komt en opnieuw naar het gemeentehuis in Germiston. Veel verkeer, geen geringe afstanden, maar in Zuid Afrikaanse begrippen is dit niks. We worden ontvangen door de burgemeester en de gemeentesecretaris en adviseurs. De burgemeester ontmoet haar voor het eerst. Een warm onthaal en meteen een klik. Onze burgemeester geeft uitdrukking aan zijn commitment en enthousiasme. Dat komt over! Kleine cadeautjes uitgewisseld en daarna op pad. Met ons allen in de gemeentebus, normaal gesproken in gebruik voor het openbaar vervoer. Opnieuw een stevige reis, nu naar de zuidoost regio van Ekurhuleni. Eerst bezoeken we een weeshuis. Geen instituut, maar eenvoudigweg een gedreven ‘big mama’ die zich het lot van ouderloze kinderen aantrekt. Aids en HIV!!! In dat huis kan het eigenlijk niet, maar ze doet het wel. Geen ruimte, maar toch voor alle kinderen een bed. Dit maakt wel indruk. Ellende komt heel dichtbij. Iedereen voelt de onmacht. Zij doet het! Dat maakt indruk, haar kracht en inspiratie. Waar haalt ze het vandaan?

Een stukje verderop. Een onmetelijk grote nederzetting van ‘RDP-houses’. Op die plaats moeten er meer dan zevenhonderd komen. Kleine huisjes van ongeveer 40 vierkante meter die door de overheid worden gebouwd en in bruikleen worden gegeven aan mensen die niks hebben. Ze komen uit de sloppenwijken en maken dus een ‘stapje vooruit’. Onmiskenbaar, maar toch bekruipen ons twijfels. De concentratie is enorm, overige voorzieningen (scholen, winkels, transport) ontbreken (nog). Ons gevoel: dit hoort niet bij de stad, dit staat apart. Draagt dit bij aan sociale ontwikkeling?

Opnieuw in de bus, met die gemengde gevoelens. Even naar het stadhuis voor een broodje en koffie. De middag staat in het teken van de projecten van EDC, de woningcorporatie. Eerst naar het kantoor dat een onderdeel is van een mooi woningencomplex. Er zit ook nog een speelterrein aan vast. Mooi, want er zijn volop kinderen die er spelen en met wie we kunnen praten. We mogen even bij mensen binnen en zien dat dit goed is. Kwaliteit van vastgoed en fraaie impuls aan leefbaarheid. Mensen maken dat zelf! We leren de corporatie kennen. Haar strategie is om her en der te verdienen aan ontwikkeling. De plussen komen ten goede aan het realiseren van sociale huisvesting. Twee locaties, samen meer dan driehonderd woningen, bezocht en gepraat over hoe en wanneer dit tot realisatie kan komen. Ons beeld is dat het samenspel tussen gemeente en corporatie aanzienlijk verbeterd is. Daar hebben we ons sterk voor gemaakt! Geen verdienste, maar meer het delen van onze ervaring.

We overzien de dag. Een wereld van uitersten. Ellende en somberheid, maar ook kans en hoop. We zien het aldoor en allemaal. Samenspel helpt en kan werken. We laten ons inspireren door het uithoudingsvermogen van de mensen die we treffen. We merken dat we iets kunnen bieden. Het is mensenwerk, zeker. Morgen gaan we dat officieel optekenen en vastleggen. Maar door die formele verbinding heen, tekent zich af dat met moed en vertrouwen goede dingen te maken zijn.

Cees Oprins – WonenBreburg en Harry Reininga – Singelveste