Heb je even voor Mariska?

Column

Dat is toch even schrikken. Sta je rustig bij de bushalte te wachten, heb je net het nieuws verwerkt dat Frans zijn vierde kind binnengehaald heeft, zie je dit. Heeft die vrolijke Frans daar nog wel tijd voor, denk je, voor je in de bus vanaf centrum Breda stapt. Ja, moederdag is een mooie dag, maar als iemand ‘ons moeder’ een beetje lijkt te verwaarlozen, is het Frans toch wel. Heeft zijn vrouw net een kind gebaard, is hij al meteen met nieuwe activiteiten buitenshuis bezig. Natuurlijk hebben we er begrip voor dat er brood op de plank moet, maar we hebben niet de indruk dat Frans onbemiddeld is. Een beetje vaderschapsverlof moet hij toch kunnen bekostigen. Mag geen probleem zijn.

Met andere woorden: kwijt onze Frans zich wel voldoende van zijn taak als vader? Of dreigt hij er een zootje van te maken? Moet zijn arme echtgenote Mariska het maar alleen zien uit te zoeken? Dat valt niet mee, want naast de boreling heeft ze nog drie andere kotertjes rondlopen. En wat zegt Frans? ‘Doei, ik ga wat bloemetjes rondbrengen.’ Zet dat beeld even op je netvlies, en je snapt meteen de diepere betekenis van ‘Heb je even voor mij?’. Het wordt hoog tijd dat we vanuit Breda massaal Mariska gaan steunen. Dan kun je wel trouwen in de mooie kathedraal van Oudenbosch, maar dat is geen excuus, Frans!

Ik ben, kort door de bocht, oprecht bezorgd over de toekomst van Frans en zijn familie. En dat, dat wilde ik uitgerekend op moederdag toch even kwijt. Naast de hartelijke felicitaties uiteraard aan Frans en zijn eega in verband met de geboorte van nummer vier. Tot slot: we zouden toch niet willen dat de nieuwe aanwinst bij een bushalte te vondeling wordt gelegd? Het zou een schrale troost zijn, een poster van je vader boven je rieten babymandje. Nee, daar moeten we niet aan denken.