Heb je wéér even voor Frans?

Met het nieuwe jaar op komst maakt Frans er weer een gezellig boel van, zeg. Ja, in het nieuwe jaar is alles zo gepiept. Maar onze Frans doet veel te luchtig, ondanks mijn eerdere waarschuwingen! Eerst dat gedoe met die bloemen op moederdag, toen dat gefleem in ochtendjas met die juffrouw en nu een clowneske act in een winteroutfit. Fijn dat hij er warmpjes bij zit, maar waar is Mariska? Opnieuw in geen velden of wegen te bekennen.

En mocht je toch willen denken dat het allemaal voor het goede doel 'gezin Bauer' is, kom je van een koude kermis thuis. Want in de bijbehorende tv-commercial stond Frans tussen de kerstlampjes weer met die lekker in de make-up gezette juffrouw te keuvelen over iets volstrekts onnozels als energiebesparing. Ja, ik weet wel waar hij zijn energie voor wil sparen. Voor die juffrouw natuurlijk. Daarom kijkt hij zo vrolijk vanaf de poster de mooiste winkelstad van Nederland in. Zijn gedachten zijn niet bij Maris in deze feestelijke tijd. Nee, die geinige juf die hem zo lief toelacht, daar droomt hij van. En nu maar hopen dat hij zijn gezicht thuis nog even laat zien bij de oliebollen en appelflappen. Vier bloedjes van kinderen zitten met kloppende hartjes op hem te wachten.

Aanvankelijk was ik blij dat Frans zo stevig ingepakt zat. Zo’n degelijke Noorse wintertrui roept weinig associaties op met zwoele toestanden. Gelukkig, dacht ik aanvankelijk. Maar toch zat het me niet lekker. Zou ik iets over het hoofd zien? Hij stond daar zo happy met een ‘twinkle twinkle little star’ in de oogjes. Er klopte iets niet. Ineens wist ik het. Die muts! Wat moet die grote muts daar ineens? Frans is helemaal geen mutsentype. Mariska vast ook niet trouwens. Die muts, die staat niet voor niks op zijn bol. Hij heeft iets te verbergen. Een tikkeltje verstand van Freud, en je snapt het. De muts, die verbergt zijn scheiding!

O o, als dat maar goed gaat in 2010.