De Metro Maffia

Het is kwart voor zes in de ochtend op een door de weekse dag in januari. De temperatuur ligt onder het vriespunt en de weg glinstert. Op dit tijdstip komen ze bijeen. Onder een koud en winderig viaduct naast het station.

Ze weten precies hoe laat ze hun dealer zullen treffen. Het onopvallende witte busje had er al moeten zijn maar ze wachten geduldig. Zoals ze altijd geduldig wachten: De Metro maffia.

De vrouw met de twee Jumbo boodschappentassen. De vent van eind dertig met veel te korte broek en onverzorgd uiterlijk. De kleine, jonge Indo vrouw. De waarschijnlijk gepensioneerde man met trolley. En vooral niet te vergeten de fietsers en bromfietsers met fietstas of rugzak die onderweg naar hun werk, nog even hun vrachtje oppikken. In de straat of op het werk wordt al naar ze uitgekeken.

De tassen en zakken worden gevuld. De aantallen variëren van vijf tot vijfentwintig exemplaren per persoon. Zodra de buit binnen is gaat ieder zijn eigen weg. Slechts een paar kranten blijven liggen. Al wat achter blijft voor de treinreizigers is een bijna lege krantenbak. Terwijl Metro Nieuws toch eigenlijk voor hen bedoelt is.

Misschien is de situatie tekenend. Tekenend voor de (verborgen?) armoede. Om de kosten van een betaalde krant uit te sparen, op belachelijke tijden je bed uit komen en het slechte weer trotserend. Zie ik hier de zwakkere in de samenleving die een prijs betalen?

Ook voor mij geen krant vandaag.
Toch lees ik mijn Metro.
Digitaal. Op de iPad.