Oerhollandse vrijheid

Trainen op Flevoland is een mooie belevenis. Dit weekend was ‘De Eemhof’ vakantiepark ‘the place to be’. Huisjes, een heus centrum à la De Efteling, en een fiks aantal sloffende mensen. Genoeg redenen om het park te ontvluchten en op zoek te gaan naar ruimte, ruimte en nog eens ruimte.

Het moet gezegd, aan ruimte en weidsheid geen gebrek in dit deel van Nederland. Als marathonloper en fan van lange, rechte wegen kan je hier je hart ophalen. Tijdens dit weekend werd viermaal de loopschoenen aangetrokken. De training van zaterdagmiddag was mooi, door een prachtig aangeplant bos en langs de oevers van het Eemmeer.

Toch gaan mijn gedachten terug naar huis. Met name mijn training op vrijdag door de Hoge Vught polder. Op de Zwarte Dijk ontmoet ik tijdens mijn duurloop Jamal. Een Palestijn van oorsprong. We raken aan de praat en hij fietst met mij mee.

Al snel gaat het gesprek over de Palestijnse staat en vrijheidsberoving. Over zijn vlucht uit Beiroet en de granaatscherven in zijn lichaam. De laatste is er vrij recent uitgehaald. Inmiddels is hij gelukkig getrouwd en heeft hij drie kinderen waar hij heel trots op is.

Als we Teteringen naderen, zegt hij: “ik fiets nog even een stukje met je mee. Het is hier zo mooi. De bomen, de lucht, de ruimte en de vrijheid.” Tijdens de training van zondagmiddag ervaar ik het begrip ruimte aan den lijve.

Het Eemmeer is minder vriendelijk gestemd dan de dag ervoor. Geen zon en geen blauw gekleurd water. De temperatuur ligt beduidend lager. Het water kleurt grijs en grauw. Witte kopjes op de golven. Oer-Hollands met een lange, lange dijk als mijn trainingsgebied.

De Eemmeerdijk, twintig windmolens op de heenweg rechts van mij. Twintig molens op de terugweg links van mij. De wieken gieren door de wind. Hier houd ik van. Simpel en bijzonder saai. Het geeft mij ruimte om heerlijk te mijmeren en weer is daar Jamal.

“Kijk”, zegt hij, en wijst naar de polder, “ik kom van oorsprong uit Galilea en ik heb daar een stuk land groter dan dit gebied. Het is van mij en mijn familie afgenomen. Ik ben een Palestijn met eigen land waar ik niets mee kan doen en ik woon in een hoekhuis in Nederland, waar ik overigens heel gelukkig ben. Maar, het blijft toch heel frustrerend.”

De wind en de verstuivende golfjes blazen mij weer terug naar de werkelijkheid. Mijn laatste versnelling gaat richting de poort van het park, waar alles nog steeds hetzelfde is. Sloffende mensen, en verveelde blikken, badend in hun eigen sprookje. Hardlopen is in dit soort oorden een prima manier om te vluchten, hoewel mijn vlucht relatief is. KEEP ON RUNNING.