REM: End of the World

Platenzaak Tunesville en mijn huis staan er vol mee: vrijwel vergeten CD’s die als je blik erop valt toch even een warm gevoel van nostalgie geven. Zo ook mijn R.E.M. collectie. Losing My Religion en Shiny Happy People: twee nummers die op mijn “het leuke meisje zit eindelijk bij me op de bank maar wil ze wel net zo graag zoenen als ik?” mixtape stonden. Want daarmee gaf je aan diepgang en goede smaak te hebben. En ik dacht dat meisjes dat eerst moesten denken voordat ze wilden zoenen.

Nu is R.E.M. is ermee gekapt. Is dat erg? Mwah, vind ik niet zo. Van halverwege de jaren tachtig tot begin jaren negentig waren ze niet alleen enorm populair, maar vooral ook invloedrijk. Als inspirators van Nirvana en Radiohead, om er maar eens twee te noemen, hebben ze een doorlopende erfenis gecreëerd. Maar ja, die laatste twintig jaar, die vond ik toch een beetje pijnlijk. Ze hielden vol, dat wel, maar na zo’n enorme piek zijn de dalen, hoe redelijk ook, niet meer dan dat: redelijk. En dat vind ik gênant voor zo’n voormalige topact.

Gelukkig stoppen ze met veel waardigheid: niet nog snel even een Greatest Hits album uitbrengen of een stel stadions vullen. Nee, de wereld krijgt een woord van dank en een laatste blik achterom terwijl Michael Stipe zachtjes neuriet: “It’s the end of the world as we know it, and I feel fine.”

Vanavond eens kijken of de mixtape nog werkt.

Erik van der Schaft