Afbeelding

Politiek, la la la

Column

Beethoven stak het muzikale equivalent van een middelvinger op naar Beethoven. Zo’n beetje alle Russische componisten sloten zich bij de Communistische Partij van de Sovjet-Unie aan. Bob Dylan was tegen de Vietnam oorlog. John Lennon was voor vrede en lang in bed liggen en zo’n beetje alle muzikanten in de jaren zeventig waren tegen de overheid, multinationals en apartheid. En voor lichaamshaar op exotische plekken, maar dat terzijde.

Zijn “grote namen” in de muziek nog politiek geëngageerd?

Als we de term grote namen royaal interpreteren dan is Bob Fosko (Raggende Manne) het duidelijkste voorbeeld. Kennelijk niet gehinderd door gene stelt hij Agnes Kant en andere SP coryfeeën – bijgestaan door een paar frisse gezichtjes die moeten aantonen dat socialisten echt ook wel hip zijn – in staat om hun artistieke kant te laten zien.

De PvdA strikte Marco Borsato; zijn liedje “Rood” werd gebruikt voor de verkiezingscampagne want het paste qua titel prima bij de voormalige arbeiderspartij. De eerste regel is: “Rood is allang het rood niet meer”. Dat waren ze op het partijbureau even vergeten, net als het feit dat de tekst vooral gaat over “het rood van jouw lippen”. Zou dat een ode aan Job Cohen zijn?

Ik geloof niet dat er al een artiest is die zich publiekelijk achter de PVV heeft geschaard, maar cultuurwoordvoerder en partijideoloog Martin Bosma wil meer Nederlandstalige muziek bij de publieke omroep en maakt daarmee het vaderlandse lied tot een politiek onderwerp.

Misschien kan de partij Frans Bauer’s “Als een meeuw in de wind” adopteren als lijflied. Of de zanger daar blij mee zou zijn weet ik niet, maar de tekst is wel toepasselijk:

“Door jou voel ik echt wat ik wil, waar ik sta, wie ik ben.
Bij jou weet ik pas dat ik ook echt iemand ben.”

Lijkt dat niet op een ode van Henk en Ingrid aan Geert?

Dan nog wat suggesties:
“Aan ons is de glorie” van André Hazes voor de SGP.
“Ben ik je nu al kwijt?” van Guus Meeuwis voor het CDA.
“Berouw komt later” van de Zangeres Zonder Naam voor de VVD.
“Labrador” van Bløf voor de Partij voor de Dieren.

Behalve dan van Bono lijkt het politiek activisme nu minder openlijk, maar het is er vast nog wel en zoekt subtiele wegen om aan de oppervlakte te komen. Anders zou De Dijk toch niet zingen:

“Het is niet de hoogte
Niet de diepte
Maar de angst voor de val”?

Erik van der Schaft