Eruit!

Eruit! Dat is toch wat je wilt als je zit opgesloten? Als kind overkwam het me één keer. Vijftien bange minuten in een toilet van 'de Chinees'; met geen mogelijkheid kreeg ik de deur nog open.

We zaten met de hele familie aan een lange tafel, startklaar om te gaan eten, toen ik hoognodig moest. Ik kon best alleen de trap af om naar de wc te gaan; ik was al vijf. Na een kwartier begon mijn grote zus me te missen, excuseerde zich en vond mij – volledig over mijn toeren – op het toilet. Met een muntstuk van vijf cent bevrijdde ze mij uit mijn benarde positie. Sindsdien houd ik geloof ik niet zo van afgesloten ruimtes.

Toch laat ik enkele keren per jaar vrijwillig de deur achter me dicht vallen als ik voor mijn werk bij een van de oudste justitiële jeugdinrichtingen in Nederland ben, bij Den Hey-Acker in Breda. En altijd ontmoet ik daar mensen die gedreven met hun vak bezig zijn. Bevlogen begeleiden zij de jongens die hier verblijven, naar een leven buiten de poorten, een bestaan met perspectief.

Een van die jongens koos afgelopen vrijdag eerder voor de vrijheid dan de bedoeling was. Ik ben benieuwd naar zijn motief. Z'n jarige zusje feliciteren? Naar zijn moeder toe? Op bezoek bij oma? Z'n vrienden weer zien? Broodje shoarma met zijn broer? Avondje op de bank met zijn vriendin? Zonder zijn daad goed te praten, snap ik het wel.

Eruit! Dat is waarvan je droomt als je achter dichte deuren zit.