Ger Heimans
Ger Heimans

Zwartwerk

Column

Mensen noemen me wel eens 'een zeldzame'. Ik vertaal dat liever in 'een uniek persoon'. Maar misschien hebben ze wel een beetje gelijk. Al is het alleen al vanwege het feit dat ik meer dan dertig jaar voor de zelfde werkgever werk.

In die periode is het bedrijf 4 keer overgegaan in andere handen maar ik werk er nog steeds. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik het altijd leuk heb gevonden. Zelfs nu vervloek ik nog wel eens een collega of een bepaalde situatie. Maar blijkbaar is het toch leuk genoeg, anders blijf je niet zo lang.

Als het écht nodig is, kunnen ze altijd op me rekenen. En dat weten ze. En ze weten ook dat die grote bek nooit slecht bedoeld is, en in mijn beleving alleen maar in het belang van het bedrijf. Ja, ik kan met droge ogen verklaren dat ze geen 'slechte' aan me hebben. De maandelijkse vergoeding voor dit alles is wordt dan ook zonder blikken of blozen in ontvangst genomen.

De afgelopen week is me echter iets overkomen wat me niet onberoerd heeft gelaten. Na meer dan dertig jaar trouwe dienst vond een collega het nodig om me zwart te maken. En niet zo'n beetje ook. Iedereen stond er bij, maar niemand die het voor me opnam. Geloof me, zoiets komt hard aan.

Maar ach, er waren verzachtende omstandigheden: 149 enthousiaste kindertjes met bijbehorende ouders. Dan mogen ze je zwart maken en nog 'Piet' noemen ook.