Stemmetjes

‘We horen allemaal weleens stemmen’ kopt De Volkskrant . Een artikel over psychiatrie trekt direct mijn aandacht als eenzame hardloper. De strekking van het geheel is dat we allemaal wel een afwijking hebben en zoals gezegd, we horen allemaal weleens stemmen maar, geef je toe aan die stemmetjes? Stemmen worden pas een probleem als ze kwaadaardig en bedreigend zijn en mensen aanzetten tot zelfdestructief gedrag.

Een belangrijk element in het artikel is dat we steeds meer mensen willen kunnen duiden, dus: er is aangetoond dat hij of zij ADHD heeft enz. Dit is dan weer van belang bij het verkrijgen van hulp (zorgverzekeringsgelden), want ben je officieel erkend als ADHD-er dan is het oké. In onze snelle en efficiënte samenleving is het van belang alle zaken netjes in een vakje te plaatsen en beheersbaar te maken. Laat ik het zo zeggen; als ik vroeger, als kind wat druk was dan stuurde mijn moeder mij naar buiten en dat gebeurde vaak. Ik rende, voetbalde, etc. dat het een lust was. Na verloop van tijd was ik dan weer rustig en ging vermoeid naar huis: “niets aan het handje”.

Mensen gaan zich gestoord gedragen als de omstandigheden maar extreem genoeg zijn, dus eigenlijk is er vaak niets aan de hand als je maar weet om te gaan met het afwijkend gedrag. Tegenwoordig zien we vaker gestoord gedrag dan vroeger, omdat door hoge maatschappelijke eisen in het onderwijs, op de arbeidsmarkt de definitie van normaal gedrag is verscherpt.

Er waren altijd al gestoorde mensen maar ze konden vaak wel meedraaien. Voor mij een waarheid als een koe maar, al te vaak word ik voor gek versleten wanneer het over hardlopen gaat en de intensiviteit waarmee ik dat doe is, laten we zeggen afwijkend gedrag. Voor mij is het een prima medicijn. Ik word er lekker rustig van, iets wat mijn omgeving nog steeds beaamt. Er zijn dagen dat mijn levenspartner zegt: “joh ga even lekker rennen”. Verder is er natuurlijk ook vaak een stemmetje in mijn hoofd dat roept: “ ga hardlopen” of “je kunt nog veel harder”. Tijdens mijn lange duurlopen heb ik vaak gesprekken met mijzelf of anderen.

Niets mis mee en dus is er ook niets mis met de stemmetjes want een stemmetje geef mij altijd een wijze tip: “KEEP ON RUNNING”.