Afbeelding

Schoolziek

Column

Het is alweer wat jaartjes geleden dat ik over de drempel van een middelbare school stapte. Onze kinderen hebben de eindexamenperiode alweer enige tijd geleden afgesloten en aan mijn eigen examenperiode bewaar ik nog maar wat vage beelden.
Verdrongen in de crypten van mijn herinneringen.
Bewust.
Zo lyrisch als sommigen kunnen zijn over die periode, zo min mogelijk denk ik eraan terug.
Te onzeker, te verlegen, het muurbloempje bij dansles, maar dan in een klas vol rebellerende pubers.
Het is misschien daarom wel dat ik altijd wat moed moet verzamelen om weer naar school te gaan.
Gisteren moest ik er echter weer aan geloven. Mijn Franse lessen begonnen weer en dit jaar zitten we in het vernieuwde Gymnasium aan de Nassausingel.
Als ik om kwart voor zeven het parkeerterrein opdraai knipper ik even een paar keer goed met mijn ogen. Wat een schitterend gebouw!
Het lijkt wel een wat Romeinse uitstraling te hebben (wat volgens mij weer goed bij een Gymnasium past, maar dat is geheel persoonlijk natuurlijk!) en ondertussen is het zo modern dat er geen twijfel kan bestaan dat we in de 21e eeuw leven.
Ik ben onder de indruk.
Zo onder de indruk zelfs, dat ik niet echt besef dat ik weer een middelbare school betreed.
De hal, de aula, het is overweldigend mooi. Het is licht, eigentijds en verwelkomt toch warm.
Na wat zoeken vind ik mijn eigen klaslokaal. Ook helder en modern ingericht.
Ik schuif in één van de schoolbankjes, stiekem weer op dezelfde plek waar ik ‘vroeger’ ook graag zat. In een hoekje, niet teveel in het zicht.
Mijn ogen glijden door de ruimte en ik herken wat gezichten, zie ook de onbekenden.
Dan blijft mijn blik op het bord rusten.
Mijn mond valt voor de tweede maal open die avond.
Een whiteboard? Schrijven ze hier nog op een whiteboard?
De leraar begint te lachen.
‘Kijk maar even aan de overkant,’ knikt hij. ‘Daar zijn nog de ouderwetse krijtjes te vinden!’
Verbijsterd kijk ik hem aan.
En ineens bekruipt me weer dat ongemakkelijke gevoel: ik ben weer op een middelbare school. Als ik maar niet schoolziek word...