Herfstvakantiemijmering

Herfstvakantie in Zuid-Nederland; net wat meer tijd om te mijmeren. Ik denk terug aan begin oktober, dierendag.

Zo'n speciale dag hoeft niet zo van mij. Volgens mij zorgen wij het héle jaar namelijk goed voor onze rode kater. Soms staan we zelfs midden in de nacht op om meneer buiten te laten, maar goed op dierendag zou onze viervoeter meer aandacht krijgen dan gewoonlijk.

Een extra aai, hem aardig toespreken bij het naar binnen laten door de voordeur, en weer naar buiten laten door de achterdeur; dat valt wat mij betreft allemaal onder dat beetje extra. Een bakje melk behoorde trouwens tot de lekkernijen. Tot zover niets bijzonders.

Uitzonderlijk deze vierde oktober, was het jongetje – ik schat hem hooguit zeven – dat tegen negen uur 's morgens snikkend alleen op straat liep. De bellen en zoemers van alle scholen uit de buurt waren al gegaan, hier klopte iets niet, hij hoorde op school te zijn. Zijn onbedaarlijk huilen zorgde dat mijn nek vast sloeg; een kwaal die opspeelt – sinds ik zelf moeder ben - als ik een kind hoor huilen.

Voordat ik het jochie iets kon vragen, stopte er al een fietser. “Wat is er hand, kun je me dat vertellen?” vroeg de voorbijganger vriendelijk. Het antwoord van het jochie kwam er in lange uithalen uit: “Het is die-ren-dag… en nu ben ik mijn knuffeldier vergeten. En die mocht mee naar school. Ik ga hem ha-len.”

Kinderen, dieren en knuffels; laten we zuinig zijn op ze. Daar hebben we geen dierendag of herfstvakantie voor nodig toch, om dat te onthouden?

Hennie van de Kar
Hennie van de Kar is sinds 2001 tekstschrijfster in Breda.