Donald Duck treurt

Donderdag is het ‘Donald Duck Dag’ bij ons thuis. Dan valt hét weekblad op de deurmat. En Donald Duck verveelt nooit. Daarom is het waarschijnlijk ook een van de bladen die Uitgeverij Sanoma niet in de uitverkoop doet maar binnen het concern houdt.

Omdat bij ons een hele grote fan van die malle eend woont, bezochten we samen het Stripfestival in Breda. Voor het eerst. Tamelijk overweldigd door de drukte en het aanbod, liepen we aanvankelijk wat verloren rond. Tot we – min of meer gelijktijdig – stil hielden voor een tafeltje, met daarachter een immens grote man. Terwijl deze opvallende verschijning geconcentreerd tekende, kletste hij intussen honderduit met de mensen die voor zijn tafel stonden te wachten op zijn handgemaakte productie. We keken nog eens goed. Dit kon geen toeval zijn. We hadden hier te maken met één van dé tekenaars van Donald Duck: Daan Jippes. Bijna verlegen liepen we verder, om toch terug te keren. Dit keer mét een missie; een net gekochte speciale editie van Donald Duck door hem laten signeren. Dat wilde Daan Jippes best. Maar uren achtereen tekenen, begon zijn tol te eisen. Of wij dan, terwijl hij even – heel eventjes maar – ging pauzeren, op zijn potloden en zo konden letten.

Voordat ik het wist, zat ik op de stoel van de tekenaar van Donald Duck. Het werd een ongemakkelijk kwartiertje. Nieuwsgierigen verzekerde ik dat Daan Jippes snel terug zou komen. Dat deed hij gelukkig. Als dank voor ons geduld tekende deze Grote Daan, Donald Duck in het net gekochte boek. Een prachtig exemplaar, maar heel, heel treurig. Zou hij het nieuws van Sanoma toen al hebben geweten?

Mijn eigen tienjarige Donald Duckfan verliet die dag huppelend het Stripfestival. Op de vraag of hij deze Donald Duck niet té treurig vond, zei hij: treurig = grappig. Kwestie van omdenken dus. De kracht om dat te doen, wens ik de medewerkers, betrokken freelancers én lezers van de bladen van Sanoma toe.

Hennie van de Kar
Hennie van de Kar is sinds 2001 tekstschrijfster in Breda.