Rennen als Robocop

Goede voornemens beginnen altijd op twee januari. Nooit op de eerste. Dan is het weer te slecht, zijn de kruitdampen te vers en de buik te onstuimig van champagne en sigaren. Nee, op twee januari, dan begint het.

Als alle vingers en tenen er nog aanzitten is er geen excuus meer en moet je meedoen. Aan de voorbereiding ligt het niet. Alles is doordacht. Met een gordel van granaten vol water en een hartslagmeterhorloge om de pols sta je klaar. De wind voelt koud en waait door je strakke hardlooplegging op je witte benen. Waarom moest je ook al weer in januari hiermee beginnen? Nog voor vertrek geeft de hartslagmeter negentig aan. Het lichaam werkt al. De eerste passen zijn zwaar, maar de moed is nog goed. ‘Dit wordt mijn jaar.’

De band waarmee je smartphone aan je bovenarm vastzit, zakt langzaam af naar je elleboog

Via de telefoon die om je bovenarm klemt, wordt feedback gegeven over je progressie. ‘Uw tempo is zes minuten 14 seconden per kilometer’.  De vooraf geselecteerde afspeellijst met muziek loopt niet meer lekker. Te weinig up-tempo en teveel volume. Je hoort de naderende auto niet en kan ‘m maar net ontwijken. De speciaal voor het hardlopen gekochte koptelefoon is groot. Je oren zweten. ‘Sports Edition’, stond er nog wel op de verpakking, maar rennen met de koptelefoon van een straaljagerpiloot is niet wat je er van verwachtte. De band waarmee je smartphone aan je bovenarm vastzit, zakt langzaam af naar je elleboog. Als een te grote aanvoerdersband bij een voetballende kleuter glijdt hij naar beneden.

Het is zeven januari. Je bent niet langer gekleed als Robocop of marinier op uitzending voor een rondje hardlopen. Vandaag ren je door het bos. Je hoort vogeltjes en opspettend modder onder je schoenen. Je ziet een andere hardloper, hij/zij ziet er leuk uit. Jullie lachen naar elkaar. Op zeven januari, dan beginnen de goede voornemens pas echt.