Naderend vaderschap

Ik keek op mijn wekker en het was drie uur. Of ik al lang wakker was wist ik niet. Ik droomde over een baby en ook met mijn ogen open hoorde ik gejank. Het was mijn kat.

Het zit op dezelfde frequentie, babygehuil en kattengejank. Het tergende mauwen roept bij ons dezelfde gevoelens op als een huilende baby: een mix van irritatie en instinctieve zorgzaamheid. Er gaat een alarmknopje af in je hoofd. Ze passen hun gejengel zo aan dat ze krijgen wat ze willen en daarmee zijn ze dus manipulatiever dan we denken, die baby’s en katten.

Ik heb geen kinderen, maar mijn kat heeft het kunstje in ieder geval begrepen. Als er ’s nachts om drie uur geen kopjes worden gegeven, gaat ze gillen als een overjarige operazangeres met een poliep op de stembanden.  Maar goed, in acht nemende dat het pure manipulatie was, zou ik haar wel te slim af moeten kunnen zijn.

Dus ik negeerde het gejengel; bleef als voor dood liggen als ze jengelend door het huis liep. Negeren blijft de beste reactie om iets te laten uitdoven, een beloning geven is killing. Zelfs als ze over me heen wandelde en aan het dekbed ging krabben was ik comateus. Roerloos was ik.

Mijn kat bleek een aanhouder dus ik sliep niet. En als ik ’s ochtends opstond ging ze meteen slapen. Heerlijk doezelend lag ze in de ochtendzon. Ze keek me dan nog even aan met luikende ogen; een blik die zowel vertederend als sadistisch was.

De volgende nachten ging het mauwen verder. Alsof de rookmelder afging en ik bleef wachten tot ik verzwolgen werd door de vlammen. Ik stond op, aaide haar en ze stopte. Ik ging weer slapen. Vaderlijke geruststelling zou je het kunnen noemen. Wanneer er in mijn omgeving wordt geklaagd over de nachtelijke huilsessies van baby’s heb ik tegenwoordig het gevoel dat ik erover mee kan praten.

Mocht het ooit zover komen dat ik kinderen krijg, denk ik dat het dochters zullen zijn. Ik zal het type vader zijn dat snoep geeft aan zijn huilende kroost om ze maar tot kalmte te manen. Waarschijnlijk worden het daardoor later doortrapte sletten, omdat ze te weinig ‘nee’ kregen te horen in hun jeugd. Ik zou me vervolgens achter de krant gaan verstoppen, alleen nog maar meepraten over de voetbaluitslagen en ’s nachts, ’s nachts zou ik gaan huilen als een baby.

Steven van den Heuvel