Mijmeren onder de Spaanse zon

Soms zou je willen dat je aan de rand van een idyllisch Spaans dorpje woont. Dat je vanuit de keuken uitzicht hebt over een azuurblauwe Middellandse zee en dat de zon altijd schijnt. Dat je een zwembadje in de tuin hebt en genoeg ruimte overhoudt voor bloeiende oleanders en een paar scharrelende geiten en wat kippetjes. Dat je het niet erg vindt om minstens 10 km te rijden voor de wekelijkse boodschappen en dat je op de fiets naar de buren moet om het kopje suiker te halen omdat je dat uiteraard vergeten bent mee te nemen toen je gisteren in de supermarkt was.

Soms denk ik dat ik mij makkelijk neer zou kunnen leggen bij het gemis van de seizoenen. Dat het verschil tussen zomer en herfst gepaard gaat met daling van de temperatuur maar dat de meeste groen aan de boom blijft hangen en je je geen zorgen zou hoeven maken over vertragingen bij de NS door de blaadjes op de rails.

Dat ik me met een gekoelde sangria in de hand, hangend in de schommelstoel op de veranda, geen seconde druk zou maken over het gelijkspel van NAC tegen Emmen of de uitschakeling voor de KNVB-beker, en dat het grootste dilemma van de dag is; hoe laat steken we de barbecue aan om de lamskoteletjes en gamba’s te grillen.

Soms, heel soms heb ik dat gevoel, maar de meeste tijd ben ik toch dat stadsmeisje dat naar de bioscoop, kroeg of restaurant wil kunnen gaan zonder dat er een halve wereld tussen ligt.

Afgelopen weekend was echter een beetje teveel van het goede. Mijn stadje had besloten om diverse culturele hoogtepunten in één weekend te proppen. De muziekliefhebber in me wilde naar BredaBarst, de watersporter naar de lichtsloepenparade en de theaterverslaafde naar het Chassé theater. En dat allemaal op die ene zaterdagavond, met om half acht het zwaartepunt dat je bij alle drie aanwezig zou willen zijn.

Dat je al dagen bezig bent om een strategie uit te zetten om in ieder geval Rupert Blackman op het podium te kunnen zien en toch nog een beetje van de verlichte bootjes zou kunnen meepikken, door je strategisch zo op te stellen in het Valkenberg zodat je je na afloop van het optreden van Causes, snel door de menigte kunt wurmen om je naar het Spanjaarsgat te haasten.

Gelukkig heeft mijn lief besloten dat we dat weekend helemaal geen keuze hebben hoeven maken en zitten we heerlijk in dat Spaanse dorpje met uitzicht op de zee. Geen schommelstoel op de veranda, maar wel een duif op een tak in de boom, recht boven mijn wijnglas, maar dat is dan ook mijn enige zorg dezer dagen.

Babs Verstrepen