Hopelijk heeft hij een nieuwe tafeldame gevonden

Ondanks dat ik een pest-hekel heb aan de herfst is er toch een lichtpuntje en voel ik de spanning stijgen. De dagen worden korter en de nachten langer. Nog heel even en dan gaat de wintertijd weer in en mogen we de wijzers van de klok een uurtje achteruit slepen.

Bij ons in huis duurt het altijd even voordat alle klokken in huis aangepast zijn, niet omdat we er zoveel hebben maar simpelweg omdat wij lui zijn. Sterker nog, de klok in de keuken wordt eigenlijk nooit gecorrigeerd. Eigenlijk is de klok die daar hangt een beetje overdressed. De wijzer die de uren aangeeft wordt nooit bekeken, het gaat alleen om de minutenwijzer. De belangrijkste functies van die wijzer zijn om aan te geven hoelang de pasta nog moet koken en hoeveel minuten er nog resteren voordat de trein vertrekt. Volgens mij is dat het lot van de meeste klokken en de reden waarom de minutenwijzer langer is dat de urenwijzer, hij wordt meer gebruikt en zal dus harder slijten.

Maar over een paar weken is het dus zover. Het begin van de wintertijd heeft altijd iets spannends. Voor wie zich daar zorgen over maakt, ik ben geen gluurder. Maar wanneer je jaar in jaar uit dezelfde weg naar de supermarkt loopt of naar je werk fietst, dan ga je de mensen en hun gebruiken een beetje herkennen.

Zo fiets ik al heel wat jaren langs een bepaald huis. Een hoekhuis waarbij je via de achtertuin de huiskamer in kijkt. Omdat er geen gordijnen in de achterkamer hangen, krijg je iedere dag een korte kijk in het leven van de bewoners. Ondanks dat die blik maar een paar seconde is, voel ik me een beetje verbonden met de bewoners. Toen ik er 15 jaar geleden langs fietste zaten meneer en mevrouw elke dag samen aan tafel te dineren. Een ouder echtpaar. Zij had lang donker haar dat altijd statig opgestoken was en hij, een wat kalende oudere man, met haar dat over het hoofd gekamd was. Op de tafel tussen hen in stonden dampende pannetjes.

Mevrouw is enige jaren geleden van het toneel verdwenen. Ik weet niet of ze vertrokken is, of dat ze overleden is, maar de laatste jaren zat meneer in zijn eentje aan de tafel. De pannetjes waren verdwenen en naast zijn bord lag een stapel kranten waarin hij tijdens het eten zat te lezen.

Na het terugzetten van de klok zal ik wederom een blik in het leven van meneer werpen en op de een of andere manier kijk ik er naar uit. Ik hoop dat ik zal zien dat hij een nieuwe dame heeft ontmoet, en dat hij weer samen met iemand aan de dis zit met de pannetjes tussen hen in.

Babs Verstrepen