Blauwe Ballen

Het kladblok ligt op tafel. Alle blaadjes zijn afgescheurd en liggen als slachtoffers van hard werk - of de vele pogingen daartoe- in diverse prullenmanden. Slechts het kartonnetje blijft over. Naarmate ik dichterbij het einde van het blok kwam, scheurde ik de velletjes steeds sneller af. Verlangend naar een nieuwe start stuurde ik zelfs blaadjes met slechts een paar pennenstreken al op weg naar hun papieren kerkhof.

In de winkel om de hoek haal ik vers papier. ‘Quantore’ staat er op de buitenkant en het glimt een beetje. Quantore, leuk bedacht door een marketingjongen die een weekje te lang in Italië op vakantie is geweest. Eenmaal thuis staart het me aan. Niks is angstaanjagender dan zo’n leeg kladblok. Zonder koffiekringen of rafelrandjes, zonder verdraaide ringband of ondefinieerbaar vuil aan de onderkant. Zonder gevouwen hoekjes. Een beetje dood is het, en het is aan mij er leven in te brengen. Tabula Rasa, of nouja, er staan lijntjes op. Dus Tabula Linea, zou ik dan zeggen met mijn gebrekkige kennis van Latijn. Wat daar allemaal niet op mis kan gaan!

‘Wat je overdag niet verzilvert, houdt ’s nachts geen stand’, zingt Typhoon in het nummer Ochtend Weer. Ik ben benieuwd wat voor papier hij gebruikte bij het schrijven van dat nummer. Steriele Quantore-blokken? Of zou hij eerst met een vuurtje de randen afgaan, zodat zijn papier lijkt op een schatkaart waar de weg naar succes op staat geschreven.

Het nieuwe papier houdt geen rekening met de prestaties uit het verleden. Het kladblok ligt op tafel. En ergens daarboven hang ik met de pen die inkt draagt als blauwe ballen.

Steven van den Heuvel