Druk, druk, druk.....

Tussen alle storm en regen is er één mooie dag, en om van die spaarzame zonnestraaltjes te genieten, ga ik even op een bankje zitten in het park. Naast me zit een jonge moeder met een wandelwagen van een duur merk. Aan haar jas hangt een jengelende peuter, maar mama is erg druk met sociale media op haar mobiele telefoon.

Opeens maakt de dure iPhone geluid en begint ze een gesprek. Op de speaker dus wij kunnen ongegeneerd meegenieten van de belangrijke zaken die haar bezig houden. Ik zal je de details besparen maar de kern van het verhaal is dat ze het zo ongelofelijk druk heeft. Nee, ze werkt nog steeds 16 uur per week. Ja, dat vindt ze wel f***ing vervelend want ze komt niet uit met haar geld en nu kan ze die f***ing vette jas niet kopen.

Nee, ze kan ook niet meer op krediet kopen want haar f***ing limiet is overschreden, en haar laatste bestelling is ook al gecanceled. En nee, ze had nog geen tijd gehad bij de opvoedpoli langs te gaan. Ze weet gewoon niet waar ze de f***ing tijd vandaan moet halen. En wat zou die dame daar haar nou kunnen vertellen. Ze weet toch zeker zelf wel wat het beste is voor haar kind.

Ondertussen begint de peuter harder te jengelen maar hij wordt totaal genegeerd door mijn buurvrouw. Wanneer het geluid van zijn geschreeuw het geluid van het speakertje begint te overstemmen, pakt ze een knuffel uit de kinderwagen en gooit het beertje een paar meter van ons af in het gras. Blij hobbelt het manneke onstabiel richting zijn knuffel. Hij is nog in de leeftijd dat het zwaartepunt van zijn lijfje niet helemaal op de juiste plaats zit.

Terwijl hij bukt om zijn beertje op te rapen, begint hij te wankelen en landt op zijn billen. Het duurt even voor hij weer overeind is en maar het lukt. Met onzekere stapjes loopt hij terug naar het bankje en zijn moeder pakt de knuffel van hem aan. Terwijl ze door tettert met haar vriendin aan  de telefoon over quality time met haar kind, gooit ze de knuffel weer weg. Deze keer iets verder op het grasveldje. Dit ritueel herhaalt zich een aantal maal, en bij elke keer dat hij terug komt, wordt de geur van de poepluier sterker.

Met een golf van plaatsvervangende schaamte sta ik op van het bankje en loop weg. Weg van de mama die volgens mij geen flauw idee heeft van wat quality time met haar kind inhoudt. Misschien was de keuze voor een hond destijds beter geweest. Het scheelt een hoop poepluiers en gejengel, maar ja, een beetje rashond kost al snel een eurootje of 1000…

Babs Verstrepen