Afbeelding

Joepie, een oproep voor een referendum

Column

Lang geleden was de brievenbus een magisch ding. Het was de opening waardoorheen de uitnodigingen voor verjaardagsfeestjes, brieven van penvriendinnetjes, de Donald Duck en de tv-gids door naar binnen kwamen. Maar nu zelfs de blauwe envelop ons huis binnenkomt via de glasvezel, is de brievenbuis bijna verworden tot een sneu tochtgat in de voordeur.

Het enige wat wij tegenwoordig nog bij de voordeur op de grond vinden zijn schreeuwerige enveloppen van de postcodeloterij die ons moeten proberen over te halen om alsnog deel te nemen. Daarom was ik een paar weken geleden blij verrast toen ik werd begroet door een nette witte envelop met het logo van de gemeente Breda. Het bleek de stempas te zijn voor het Oekraïne-referendum. Eerlijk gezegd zat ik hier nog minder te wachten dan op post van Gerston Gerschtanowitz en zijn vrienden, want deze kon ik niet ongeopend in het oud-papier-archief dumpen. Nee, deze envelop betekende huiswerk en dat ik me moest gaan verdiepen in een onderwerp waar ik geen enkele affiniteit mee heb.

Laten we eerlijk zijn, de verkiezingen voor de gemeenteraad, de Eerste en Tweede Kamer en provinciale staten zijn nog wel te doen. Bij het Europees Parlement wordt het al wat moeilijker maar ook daar kom ik wel uit. Vaak is dat een kwestie van wegstrepen. Je begint met de politieke partijen waar je nooit van je lang-zal-ze-leven op zal gaan stemmen. Daarna lees je wat over een paar zaken die jij belangrijk vindt. En dan blijven er nog maar een paar partijen over en kies je voor de politieke kleur die het beste bij je past. Eenmaal in het stemhokje zet ik dan mijn rode kruis bij de eerste dame in die lijst en hoppa, die klus is weer geklaard.

Een stuk lastiger wordt het al bij de waterschappen. Geen idee wat die mensen precies doen of welk effect mijn keuze zal hebben. Eigenlijk vind ik het zelfs een beetje achterhaald dat we de waterschappen apart moeten kiezen. Stiekem ga ik ervan uit dat alle betrokkenen ervoor zullen zorgen dat ik droge voeten blijf houden, en dat er niet continu een laag water in de kelder staat. Dus of die pompen nou links- of rechtsom draaien en of ze rood of groen zijn, dat is mij om het even.

En dan nu de oproep voor het Oekraïne-referendum. In de media proberen voor- en tegenstanders me te overtuigen van hun gelijk, maar ik heb nog steeds geen idee of ik het kruisje bij ‘ja’ of ‘nee’ moet zetten. Het enige dat ik zeker weet is dat ik het plaatje niet kan overzien omdat ik maar een paar hele kleine stukjes van de puzzel in handen heb. Daarom hoop ik dat er volgende week een derde keuzemogelijkheid op het stemformulier te vinden is. Het liefst een vakje waarmee ik aan kan geven dat ik niet capabel ben omdat een zinnige bijdrage te leveren op het antwoord van dit ingewikkelde vraagstuk.

Babs Verstrepen