Afbeelding

Hoge hakken, echte.....jaloezie

Column

Een winnend lot in de loterij? Een slank lichaam? Verre reizen? Een dure auto? Een schoon en opgeruimd huis? Nee, op de vraag waar ik echt jaloers ben, is maar één antwoord mogelijk: op vrouwen die zich elegant kunnen voortbewegen op hoge hakken.

Op een schaal van één tot tien scoor ik een krappe twee. Het is nog net niet zo dat ik bij de allereerste stap omval maar bij het zien van een stoeprand breekt het zweet me uit. Mijn hersenen blokkeren waardoor er geen communicatie meer is tussen mijn hoofd en mijn benen. Ik weet gewoon niet meer hoe ik mijn ene voet nonchalant voor de andere moet zetten. Kortom, lopen op hoge hakken is niet voor mij weggelegd en ik heb het opgegeven om het te proberen. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik niet afgunstig kan kijken naar dames die het wel kunnen. Dat dit erg onhandig kan zijn, bleek afgelopen woensdag maar weer eens.

Het was koud, het was nat en ik liep door het park. Een stukje verderop liep een jong meisje op fraaie schoenen met enorme hakken. Toen ik halverwege het park was, begon het nog harder te regenen. Vastbesloten om mezelf te bewijzen dat er ook voordelen zijn aan het dragen van schoenen zonder hakken, ging ik sneller lopen. Als een klein kind had ik mezelf tot doel gesteld om het meisje in te halen. Heel flauw, ik weet het, maar een zeurderig stemmetje in mijn hoofd zei dat dit belangrijk was. Gewoon net iets sneller kunnen lopen dan dat meisje op die extreem jaloersmakend mooie, maar duidelijk niet zulke comfortabele, schoentjes.

Het duurde stiekem nog best lang voordat ik het meisje ingehaald had want ook zij was sneller gaan lopen. Toen het me uiteindelijk lukte voelde het als een persoonlijke overwinning. Helaas was dat gevoel maar van korte duur. Precies op het moment dat ik het Kasteelplein opliep, gleed ik uit en kwam ik languit op de natte en koude kinderkopjes terecht. Terwijl ik daar zo lag, haalde het meisje me weer in. Met een ietwat arrogante, maar medelijdende, blik keek ze vanuit de hoogte op mij neer. Damn, zelfs deze ene kleine victorie was mij blijkbaar niet gegund, en met een deuk in mijn ego en een vette ladder in mijn panty, vervolgde ik wankel mijn weg op mijn platte stappers zonder hakken.


Babs Verstrepen