Een natte droom in een waterbed

Het waterbedeffect, ik had er eerlijk gezegd nog niet eerder van gehoord maar ambtenaren gebruiken de term wanneer ze het hebben over het verplaatsen van een probleem. Bijvoorbeeld wanneer drugsoverlast op de ene plaats aangepakt wordt, dat het dan op een andere plaats weer opduikt.

Zo knuppelden ze een paar maanden geleden alle prostituees, drugsdealers en -gebruikers weg bij de Stichting Maatschappelijke Opvang aan de Slingerweg, om vervolgens het waterbedeffect te gebruiken als verklaring voor het feit dat ze nu in het Valkenberg opduiken.

Het woord waterbed roept bij mij eigenlijk alleen maar positieve emoties op. Sowieso alleen al het woord ‘bed’. De meest intieme en vertrouwde plek op aarde, met zachte lakentjes en een dekbed dat exact de juiste hoeveelheid lichaamswarmte vasthoudt. De plaats waar de dag zowel begint als eindigt. Daar waar iedere nacht mijn dromen werkelijkheid lijken te worden, maar de afloop van die dromen meestal in het ongewisse blijft door die verdomde wekker.

Je bed is de enige plek waar je echt helemaal jezelf bent, geen opsmuk en zonder uiterlijk vertoon. Ongetwijfeld de enige plaats waar ik me niet geneer wanneer er een stroompje zever uit mijn mond loopt.

De enige plaats waar je je echt lekker voelt wanneer je net dat ene drankje teveel op hebt tijdens de vrijdagmiddagborrel. En de plek waarin je de volgende dag wakker wordt met de smaak van een dode kanarie op je tong door die vette hap die je er zo nodig nog even achteraan moest proppen. En waar je, nadat je je tanden hebt gepoetst en een paracetamolletje met water hebt ingenomen, weer naar terug verlangt.

Ook is het de plaats waar een gewone luie zondagochtend uit kan uitmonden in een wilde vrijpartij waardoor je de rest van de dag met een lome blik de wereld inkijkt. De plaats waar je kinderen troost zoeken, en vinden, nadat ze huilend wakker zijn geworden door een enge nachtmerrie.

En dan een waterbed, de natte droom van iedere hobby-slaper, de uber-slaap-comfort-experience. Hoe teleurstellend is het dan om er achter te komen dat de dames en heren beleidsmakers nu juist die natte droom hebben gekozen om een negatief nevenaffect een naam te geven? Het had toch ook gewoon het cellulitis-effect genoemd kunnen worden? Hoe hard je ook je best doet om het te bestrijden, het veert altijd weer terug en meestal op een plaats die je vooraf kunt voorspellen…

Babs Verstrepen