Uitgepraat

Een liedje is niks zonder luisteraar, als er geen oor is om het op te vangen kan het net zo goed niet bestaan. De site forgotify.com maakt al een tijdje korte metten met onbeluisterde tracks.

Alle nummers die je daar hoort zijn nooit eerder afgespeeld op Spotify. De meeste ontstijgen het niveau van een kleuter met een triangel niet, maar af en toe ontdek ik een pareltje. En als dat gebeurt, ging niemand me voor, het is mijn eigen onbewoonde eilandje.

Dat wat verborgen ligt, heeft me altijd gefascineerd; verhalen die nog niet zijn verteld en ergens sluimeren in de hoofden van mensen, onzichtbaar voor de rest van de wereld. Je moet de juiste vraag stellen om ze boven tafel te krijgen, of toevallig op het goede moment je oren openhouden.

Deze week sprak ik mijn onderbuurvrouw. Ze had net een klein hondje opgehaald bij het asiel, hij droeg een snor, net als zijn baasje. De buurvrouw vertelde me dat ze vroeger twee grote honden en een tuin had. De hele dag werkte ze in haar eigen hof, kweekte ze groentes en plantte ze bloemen, maar na een dag hard werken scheten de honden in de bloemperken en groeven ze de pas geplante knollen uit. Als de buurvrouw ze urenlang uitliet in het bos en ze aaide in hun mand, lieten ze de tuin ongemoeid. Op zijn beurt woekerde de tuin dan weer, als protest tegen het gebrekkige onderhoud.

‘Verhalen willen ook ontdekt worden’, dacht ik hardop. Dit zag ze als een uitnodiging om haar standpunt in de Zwarte Pietendiscussie te geven. Ze stond op het punt zichzelf te onthullen. Ik knikte beleefd, terwijl ik oogcontact zocht met het hondje. Een verhaal dat zeventien miljoen keer is verteld, was het ontdekken niet meer waard.