Het glazen plafond zemen?

Soms ligt humor op straat maar in dit geval is het verborgen achter een mooie middeleeuwse gevel ergens in het centrum van de stad. Op uitnodiging van vriendinnetje M woon ik een workshop ‘Vrouwenstudies’ bij.

De centrale vraag vanavond is; hoe ga je om met het glazen plafond? De onzichtbare scheidslijn die vrouwen de weg naar de professionele top belemmert. Ondanks een gebrek aan persoonlijke ambitie en aantoonbaar bewijs van onkunde, hoef ik mij geen zorgen te maken dat ik ooit mijn kop zal stoten aan die glazen deksel. Toch lijkt het me nuttig om te zien hoe anderen daar tegenaan kijken.

In de prehistorie leefden wij als jagers en verzamelaars, we wisten nog niet hoe we gewassen moesten verbouwen en hadden nog geen landbouwhuisdieren. De man des huts trok zijn vetlederen schaamlap wat strakker om zijn heupen en ging jagen. Soms was hij dagen van huis terwijl zijn vrouw thuis voor de kinderen zorgde, kookte en eetbare zaden rondom het huis bij elkaar sprokkelde.

Sindsdien is er veel veranderd. Toch is één ding hetzelfde gebleven, mannen nemen nog steeds een grotere buit mee naar huis dan vrouwen. Mannen sleuren tegenwoordig dan wel geen mammoet meer mee naar huis, zijn loonstrookje is nog steeds groter dan dat van een vrouw. Anno 2016 verdienen vrouwen gemiddeld zes procent minder dan mannen in een zelfde functie, is slechts de helft van de vrouwen financieel zelfstandig en zijn vrouwen sterk ondervertegenwoordigd aan de top.

Het publiek vanavond bestaat voornamelijk uit hippe maar uitgebluste mantelpakjes die stijf staan van misplaatste verontwaardiging. Zo vertelt één van hen dat niet zij, maar haar mannelijke collega naar voren is geschoven voor een promotie. De collectieve ergernis hierover wordt nog eens extra gevoed door de akela die voor de groep staat te verkondigen dat dit enorm onrechtvaardig is.

De ontstane sfeer werkt op mijn lachspieren. Vriendinnetje M besluit dat het tijd is voor wat gezonde feministische olie op het vuur. Op haar vragen wie er thuis blijft wanneer er een kindje ziek is, en wie thuis de ramen zeemt, is het mantelpakje duidelijk. Haar kroost wil toch het liefst tegen mama aankruipen wanneer het ziek is, en haar man heeft nog nooit een raam gezeemd. ‘Ziedaar het antwoord waarom jij die promotie niet gekregen hebt. Waarom verwacht je een geëmancipeerde houding van je werkgever terwijl je thuis in het klassieke rolmodel vervalt?’

Zelfs onze akela is even stil. Ik hou van vriendinnetje M en ik weet zeker dat zij, in tegenstelling tot al deze mantelpakjes, ooit in botsing zal komen met het glazen plafond. Maar één ding is me duidelijk, M gaat dat glas niet eerst streeploos schoon zemen voordat ze er als èchte vent doorheen beukt.

Babs Verstrepen