Het is toch zoiets als verkering vragen

COLUMN - Mijn Philips wake-up light komt langzaam tot leven, en ik ook. Nog een paar minuten en dan begint het Japanse tingeltangelmuziekje om me te vertellen dat ik mijn warme bed moet verruilen voor de grote boze buitenwereld. Toch heeft die buitenwereld vandaag iets minder bozigs dan de afgelopen dagen, weken of maanden.

Wanneer de verkiezingsuitslag één ding duidelijk gemaakt heeft, dan is het wel dat Nederland een mooie mix is van opbouwers en afzeikers. Van zelfbenoemde intellectuelen, dromers, beledigde burgers, wereldverbeteraars, straatvechters en bejaarden.

Ik voel opluchting dat het in ons land niet zo ernstig gesteld is als dat die gewaterstofperoxideerde beroepsbeledigaar ons heeft willen doen geloven. Hij, die zich de vrijheid toedichtte om uit monde van ‘het volk’, en dus ook uit mijn mond, te spreken wanneer hij het nodig vond om weer eens uit zijn stekker te gaan. Diezelfde man die het volk beledigde door met een verkiezingsprogramma te wapperen bestaande uit minder dan 250 woorden. Tweehonderdvijftig woorden om te beschrijven hoe hij de komende vier jaar ons landje dacht te gaan besturen. Dat is verdorie nog minder dan het aantal woorden die ik nodig heb om mijn moeder uit te leggen hoe ze de cavia moet verzorgen wanneer we op vakantie gaan.

In werkelijkheid wonen we allemaal samen in een piepklein landje waar we recht hebben op primaire zorg. Ongeacht of je de keuze maakt om je geld uit te geven aan een pakje sigaretten per dag of aan de sportschool. Waar je mag kiezen of je een kruisje om je hals wil hangen, een hoofddoek te dragen of toch liever een keppeltje hebt. En dat die keuze geen invloed heeft op de fundamentele rechten die je in dit land hebt. Een landje waar je mag geloven, vinden, en zeggen, wat je wilt.

Natuurlijk zijn er nog genoeg dingen die beter kunnen. En daarom hebben we afgelopen woensdag allemaal een rood potloodje in de hand mogen houden. Een potlood waarmee je in alle vrijheid een cirkeltje mocht inkleuren om aan te geven waar jouw individuele prioriteiten voor verbetering liggen.

En hoe de formatie ook gaat aflopen, persoonlijk vind ik het een geruststellende gedachte dat die geblondeerde oproerkraaier niet degene is die het mandaat heeft gekregen om nu aan iedereen politieke verkering te gaan vragen.

Babs Verstrepen