Afbeelding

Begraven, cremeren of toch maar plastificeren?

Column

Ik moet hieraan denken omdat de rondreizende tentoonstelling Real Human Bodies over een paar weken naar Breda komt. Daar geen kunst die gemaakt is dóór dode mensen, maar ván dode mensen.

Gewone mensen, zoals jij en ik. Mensen die vorig jaar misschien ook nog wel lekker met de hele familie op vakantie zijn geweest. Mensen die er bewust voor gekozen hebben om zich niet te laten begraven of cremeren, maar om zich te laten plastineren. Een soort plastificeren maar dan net even anders.

Stel je voor, je bent iemands zoon, dochter, iemands geliefde, of misschien zelfs wel iemands papa of mama. En dan kies je ervoor om na je dood eerst een paar weken lang te gaan liggen sudderen in een badkuip met fixerende chemicaliën. Daarna in een bad zuivere aceton en wanneer al het vet en water uit je lichaam onttrokken is, dan wordt de aceton gemengd met een soort plastic dat vervolgens onder vaccuum in je overgebleven lichaamsresten geperst wordt.

En al die tijd wordt je met ijzerdraadjes in de juiste stand gehouden zodat je later, met je kop doormidden gezaagd, op een zwarte glasplaat kan worden gestyleerd. Daarna reis je in een stoffige truck de hele wereld over. Eenmaal in Breda word je uit de vrachtwagen gevorkheftruckt en onder een paar LED-spotjes in een karakterloze conferentiezaal van een provinciehotel geplant. Eeuwige Real Human Bodies-roem, ter lering en vermaak van ons, nieuwsgierige bezoekers.

Is het raar dat ik me al een paar dagen met de vraag rondloop hoe je er op komt om je in te schrijven bij dit modellenbureau? Hoe heeft die meneer op de foto het aan zijn familie en vrienden verteld? Zaten ze met z’n allen nog een beetje uit te buiken na afloop van het Kerstdiner toen hij tussen twee burpjes door ineens zei ‘Jongens luister, ik moet jullie iets vertellen…..’ Hoe reageerde de rest aan tafel? Vonden zij het ook zo’n tof idee dat pa in deze pose geëxposeerd zou worden terwijl een commercieel bedrijf daar geld aan zou verdienen?

Een ding is zeker, voor mij straks geen doorstart als geplastificeerde body-sculptuur. Het idee alleen al dat ik dan ooit, als afgedankte plastic hero, alsnog in een verbrandingsoven wordt geschoven houdt me tegen. Ik moet er gewoon niet aan denken dat ik tijdens mijn laatste minuten hier op aarde omgeven wordt door een lading stinkende zakken restafval, afgedankte ziekenhuismatrassen of volgescheten babyluiers.

Babs Verstrepen