Afbeelding

Vrijheid is te koop in de supermarkt

Column

Op het zitje van haar rollator zat een oude dame te genieten van de laatste zonnestralen. Het houten muurtje van de fietsenstalling deed dienst als rugleuning. Lekker nog even zo he? vroeg ik terwijl ik richting de supermarkt liep. Heerlijk, antwoordde ze.

Dat was het begin van een ongewoon bijzonder gesprek. Zo één die je alleen kunt voeren met iemand die je niet kent, in de wetenschap dat je elkaar nooit meer terug zult zien. Twee mensen uit totaal verschillende werelden, gescheiden door leeftijd.

Ze was weduwe. Toen haar man twintig jaar geleden hulpbehoevend werd en ze in haar eentje de zorg niet meer aan kon, verhuisden ze samen naar het complex waar ze op dat moment met haar rug tegenaan leunde. Het gesprek kwam op vrijheid en ze vertelde dat vrijheid op haar leeftijd niet meer bestond. Haar grijze krullen knikte richting het gebouw. De meisjes doen hun best, ze rennen de hele dag op en neer, maar ik word hartstikke gek van al het gekakel daarbinnen. Haar favoriete plekje was in de binnentuin, dicht bij de volière en de vogeltjes.

Ik kwam terug op mijn vraag over vrijheid. Ze vertelde dat het toppunt van vrijheid een glaasje Belgisch bier met grenadine zou zijn. Dat dronk ze vroeger met haar man in het weekend. Verbaasd keek ik over mijn schouder. We stonden twintig meter verwijderd van een zebrapad en dat zebrapad eindige zo ongeveer tussen de schuifdeuren van de supermarkt. Wat houdt u tegen? Maar de afstand tussen haar en de flesjes Westmalle bleek te groot.

De ontmoeting bleef nog dagen door mijn hoofd spoken. En toen ik een paar dagen later weer in de supermarkt was fröbelde ik een paar flesjes bier en grenadine tot een klein pakketje met een grote strik eromheen. Onder de strik stopte ik een briefje met de woorden dat ik graag een beetje van mijn vrijheid met haar wilde delen. Dat pakketje heb ik afgegeven aan de balie. Laf, maar ik wilde de magie van deze unieke ontmoeting niet verbreken.

Nog steeds denk ik vaak even aan haar. Aan haar wijze woorden, die voor altijd tussen ons tweeën zullen blijven, en aan het verborgen verdriet van het moeten inleveren van vrijheid.

Dankzij de publicatie van het Thebe-zwartboek denk ik nu ook aan haar. Dat je overgeleverd bent aan lieve dames die hun best voor je doen… maar die geen tijd krijgen om een flesje vrijheid voor je te halen... in de supermarkt twintig meter verderop. Een pijnlijk besef.

Shame on you bestuurders!

Babs Verstrepen