Doei McDonald's, tot nooit meer ziens!

COLUMN - Ik kan het niet verklaren maar de Big Mac heeft altijd een magische aantrekkingskracht op mij uitgeoefend. Nou ja, tot vorige week dan.

Het maakte niet uit op welk moment van de dag, een medium Big Mac menu met cola en fritessaus, ging er altijd in. Zelfs dat gepruts met het achterlijke easy order touch screen-geval, en de lange wachttijden, hielden me niet tegen.

Vorige week liep het allemaal een beetje anders. Zodra de schuifdeuren opengingen voelde het al verkeerd. Het gevoel werd bevestigd door een wat verzuurde dame die de trap af kwam denderen en ongevraagd met de koffiedrek-automaat aan de gang ging. Terwijl het machientje zijn lichtbruine slurrie uitbraakte loerde ze, als een agent van de Russische geheime dienst op jacht naar dubbelspionnen, door de keuken.

Ahah, een echte McDonald's-regio-politie-mevrouw in da house. En ze was niet alleen. Even later verlaagde zich namelijk nog twee van die KGB-wannabees op de werkvloer. Als klant en toeschouwer kreeg ik duidelijk mee hoe het illustere trio de management trainingen van de McDonald’s Academy in praktijk bracht. Ze wisten precies hoe ze hun onderdanen optimaal moesten motiveren om het beste uit het team te halen. Tenminste wanneer je de neerbuigende houding tijdens de les ‘hoe plak ik een volgnummertje op een dienblaadje’ even niet meerekent, en ook geen punt maakt van luidruchtig communicatie skills als ‘hé joh, maak dat eens even schoon joh, dat ziet er toch niet uit zo!’

Dat was het moment waarop de Big Mac zijn magie verloor. Ineens was het niks meer dan een klef sponsbroodje met vleeslapjes en een klots lauwe Sandwich Spread-achtige smurrie. Ik propte de restanten van het half opgegeten slachtafval in de afvalbak (sorry lief koetje!) en liep de naar balie.

Daar heb ik de McDonald's-KGBer hartelijk bedankt voor zijn positieve bijdrage aan mijn toekomstige gezondheid. ‘Al jaren was op zoek naar een manier om van mijn verslaving af te komen, en de manier waarop jij met zijn mensen omgaat heeft me eindelijk over de streep getrokken. Voor mij nooit meer een Big Mac!’ Meneer leek zelfs blij met het complimentje want op zijn gezicht verscheen een wat onzekere glimlach. Dat was trouwens ook de eerste en enige glimlach die gezien heb.

Maar goed, we zijn nu een week verder en ik ben moeiteloos vele vestigingen voorbij gegaan. Niks, nada, noppes, geen enkele aandrang. Dus, dank McDonald's-peeps, ik ben genezen. Blijkbaar was mijn verslaving aan de Big Mac minder sterk dan mijn aversie tegen jullie ‘likken naar boven-schoppen naar beneden’-vlagvertoon.

Babs Verstrepen

Naschrift:

Lieve mensen,

Geen idee waar dat verhaal vandaan gekomen dat mijn bezoek plaatsvond op de dag na een brute overval. Ik heb de vestiging bezocht op donderdag 16 november, om 11:15 om precies te zijn. De avond ervoor heeft er, bij mijn weten, geen overval plaatsgevonden. Wel op zondag 12 november. 

Mocht het zo zijn dat er, in diezelfde week, een tweede roofoverval geweest is, dan vind ik dat bijzonder treurig om te horen.

Vriendelijke groet,
Babs Verstrepen