Stef Broks ramt er lustig op los
CultuurDe beste metaldrummer van Nederland woont in de Heuvel. Zijn naam? Stef Broks. Zondag ontvangt de 27-jarige drummer van math-metalband Textures de prestigieuze Slagwerkkrant-award voor zijn uitverkiezing. “Dit is geen geluk.”
BREDA - In het flatje in de Bredase wijk Heuvel geen glamourtaferelen voor de geboren Etten-Leurenaar Stef Broks. “Da’s allemaal zo leeg joh. Ik heb daar niks mee.”
Duidelijk. Broks staat met twee metalbenen dwars door de grond. Nou zijn de verleidingen ook niet zo groot om eens flink ruig te doen. “Pas sinds twee jaar verdienen we iets aan de band, en dan is het nog karig.”
Het is een bijzonder verhaal, dat van Textures. Een jongensdroom haast. Als jochies van een jaar of veertien vonden Stef en zijn vrienden elkaar in de metalmuziek. In Etten-Leur. Om uiteindelijk een debuut-cd op te nemen, gewoon in de oefenruimte van Popel, het pophonk ter plaatse. “Tijdens een kerstvakantie hebben we twee weken lang alle andere bands uitgekocht en zijn we gaan opnemen. Daarna hebben we er anderhalf jaar aan gewerkt. Hij moest echt vet zijn. Geen demo, geen gerammel. Dat wil het publiek niet. Gelukkig heeft onze gitarist echt van die productieoortjes. Toen hij zei, hij is klaar, zijn we gaan luisteren. We geloofden onze oren niet. What the fuck. Kwam onze cd uit de speakers gestampt.”
Vervolgens viel alles op zijn plek. Een tour in de A-zalen tijdens een rondreizend metalfestival - ‘als headliner’ – een aanbod van een platenlabel en voorprogramma’s van helden als Sepultura.
“Echt zonder gekheid, wij zijn de meest gehypete metalband van Nederland. Onze eerste cd was meteen cd van de maand bij Aardschok, Oor vond het de beste Nederlandse metalcd ooit. Echt raar. Maar het was wel zo bedoeld, geen geluk.”
Stef roffelt een roffel met zijn voet op de grond. Geen reactie van de benedenbuur. Zijn handen begeleiden zijn voeten. Een drummerstik Hij verklaart. “Ik ben ook niet zo’n virtuozo, geen drummersdrummer, meer een banddrummer.”
De Textures-drummer groeide mee met zijn band. En besloot, na zijn studie journalistiek, dat hij conservatorium moest doen. In juni studeerde hij af. Net als een aantal andere bandleden. “Ik ben eigenlijk de laatste van die gasten.” Hij heeft er wel een verklaring voor. “Onze muziek is erg beïnvloed door jazz.” En ook de manier waarop de nummers in elkaar gestoken worden. “We werken met polyritmiek, dus meerdere ritmes door elkaar. Daar komt ook de term math-metal vandaan. We hebben in het oefenlokaal een schoolbord waarop we soms getallenreeksen uitrekenen voor de nummers.”
Het levert de band ook een ander publiek op. “Veel studenten, hbo’ers. Maar vooral, echte muziekliefhebbers. We spelen wel metal, maar onze teksten gaan ook niet over de dood. Die gaan over wat je wilt maken van je leven.”
Hij weet nog precies waar het begon. “In 1991, ik was tien. Ik zat MTV te kijken en mijn moeder was met mijn zus in een belangrijk gesprek over school. Kwam Rage Against The Machine op. Luister, riep ik. Dit is echt vet! Stil nou effe, antwoordde mijn moeder. Door dat nummer was ik echt gegrepen.” Vervolgens kwamen Bart – ‘m’n homie’ – en andere vrienden op de proppen met metalcd’s. “Ik wist niet wat ik hoorde man. Elke week leende ik er vijf, tapete ze, en draaide ze helemaal grijs. Op zoek naar de beste nummers. En zo zijn we allemaal in de band.”
Inmiddels is ie 27. En dus de beste metaldrummer van Nederland, een aan de vooravond van een tour door Duitsland. Waar moet dat heen, met de band? Weer een roffel. “Met de cd-verkoop is het lastig. Wij zitten in het downloadgenre: pubers en muziekliefhebbers, dus daar moeten we het niet van hebben. Dadelijk hebben we wel een deal met een groot independent label, en komt de cd wereldwijd uit. Om er echt van te kunnen leven, moet je een hit scoren. Wij groeien heel gestaag.”
