Ton Lokhoff: Ik vertel geen lulverhalen

Bijzondere Bredanaars. Soms staan ze in het middelpunt van het nieuws, dan weer even niet. Maar het zijn altijd mensen die inspireren. Die met passie hun vak beleven. Carola Fox zoekt ze namens BredaVandaag.nl op. Vandaag, deel 1 van een onregelmatige serie: Ton Lokhoff, trainer van Excelsior.

Door Carola Fox

BREDA - Ton Lokhoff en voetbal zijn al bijna 40 jaar met elkaar verbonden. Als klein ventje van 9 jaar ging hij bij NAC voetballen. En als hij niet bij NAC was, dan voetbalde hij wel op straat in de wijk Doornbos, waar zijn ouderlijk huis stond. Breda, maar ook NAC, spelen nog steeds een grote rol in zijn leven. “Ik voel me een echte Bredanaar. Breda is leuk. De mensen zijn gezellig, de kwaliteit van leven hoog en bovendien wonen mijn familie en vrienden in Breda. Positief is ook dat als een Bredanaar ergens voor kiest, hij dat dan heel z’n leven blijft steunen. Kijk maar naar NAC. Zelf bezoek ik ook zoveel mogelijk thuiswedstrijden van mijn oude cluppie”.

Lokhoff zelf woont sinds zijn huwelijk met Jeanne, zo’n 27 jaar geleden, in Prinsenbeek. “Lekker dicht bij Breda en een dorp met een grote sociale samenhang. Ik heb dan ook nooit willen verhuizen, waar mijn voetbalcarrière me ook bracht. Alleen om in 1986 twee jaar bij Olympique Nimes te gaan voetballen, heb ik Prinsenbeek verlaten. Het eerste jaar in Frankrijk was best zwaar. We waren nog erg jong en nog nooit ver uit de buurt van onze familie geweest. Ook contact onderhouden met het thuisfront was toen heel wat ingewikkelder dan nu. Anno 2008 zijn de vliegtickets goedkoper dan destijds en beschikken we allemaal over skype, mobiele telefoon en e-mail. De wereld is kleiner geworden. Voor de relatie tussen Jeanne en mij zijn de jaren in Frankrijk goed geweest. We waren in het begin voornamelijk op ons eigen gezinnetje aangewezen. Het tweede jaar in Nimes ging een stuk makkelijker. We hebben toen echt genoten. Al met al is het een ervaring die je het hele leven bijblijft.”
Tegen het einde van het tweede jaar in Nimes kwam de aanbieding om bij Feyenoord te komen voetballen. De familie Lokhoff, inmiddels uitgebreid met een dochter Kelly en zoon Nicky, keerde weer terug naar Prinsenbeek.

“Tot mijn 36e heb ik gevoetbald. Voetbal is echt het leukste wat er is. Maar er komt een moment dat je over je leven na het voetbal moet gaan nadenken. Ik heb gedurende mijn laatste jaren als prof m’n trainersdiploma gehaald en kon bij NAC als trainer meelopen. Het nieuwe leven als trainer was ook wel wennen. In het begin was ik meer voetballer dan trainer. Maar door schade en schande leer je het vak vanzelf. Het trainerschap beviel prima. Het is leuk om met jonge spelers bezig te zijn: ze beter te laten voetballen en ze wegwijs te maken in de voetbalwereld. In 2003, na 7 jaar assistent te zijn geweest, werd ik hoofdtrainer bij NAC. Eind 2005 eindigde mijn dienstverband bij NAC wegens tegenvallende resultaten. Ik heb dit ontslag goed kunnen handdelen. Je weet dat het zo gaat. Je moet zorgen dat je niet in paniek raakt als het slecht gaat. Als trainer heb je alleen invloed op de spelers. Die moet je beter maken. Op externe factoren als supporters en vooral de media heb je geen invloed. Als je je hier druk om maakt, besteed je je energie verkeerd. In slechte tijden moet de trainer zich concentreren op het motiveren van z’n team.”

Na de jaren bij NAC werd Lokhoff aangesteld als trainer bij Excelsior in Rotterdam. “Bij Excelsior kwam ik 2 jaar geleden als een vreemde binnen. Bij NAC kwam ik tenslotte uit de eigen organisatie voort. Dit was wel anders. Verder is Excelsior een kleinere club, gerund door mensen die er al heel lang zitten. Het is een soort familie. Een trainer moet trouwens nooit de cultuur binnen een club willen veranderen. Wel moet je je eigen visie kunnen wegleggen. Ik weet van mezelf dat ik realistisch ben. Ik vertel geen lulverhalen en kan hard zijn als het moet. Ik voel goed aan wat er in de groep speelt en hoe individuele spelers zijn. Bij het geven van training is vooral kijken belangrijk. Observeren speelt een grote rol in mijn werk”.

Het trainerschap bevalt uitstekend. Ton Lokhoff zou graag voorlopig trainer blijven. Zijn contract met Excelsior loopt in juni 2009 af. “Waar zit je volgend jaar? Dat weet je niet. Deze onzekerheid is inherent aan het voetbal. Het maakt het ook spannend. Je moet gewoon presteren en je werk goed doen. Dan komt er wel weer een club voorbij”.