Wereld zonder Kopzorgen: aankomst in druk Spanje

BLOG - De Bredase neven Freek en Tim Haverman lopen naar Portugal, via Santiago de Compostella. Tijdens deze meer dan 2600 kilometer lange wandeltocht voor het goede doel houden ze een blog bij voor BredaVandaag.nl. Vandaag, week 11: de eerste stappen op Spaanse grond.

Uitgestorven dorpen
Als we het laatste stukje door de Pyreneeën lopen kunnen we niet wachten tot we het bordje Spanje zien. Eindelijk zullen we uit Frankrijk zijn, iets waar we toch lang naar hebben uitgekeken. Het was leuk, maar net een paar dagen te lang. Geen uitgestorven dorpen meer met dichtgetimmerde ramen, geen zondagen meer dat er nergens iets te krijgen is en geen mensen meer die geen woord Engels spreken. Al begonnen we ons al wel af te vragen of er überhaupt mensen in Frankrijk wonen, ze zijn schuw en je ziet ze zelden in het wild. Nee, in Spanje zal alles beter zijn.

Vage grenzen
Als we in het eerste Spaanse dorpje aankomen realiseren we ons dat we helemaal geen bordje hebben gezien. Voor de zekerheid lopen we nog tot de andere kant voor het dorp maar nergens kunnen we de bevestiging vinden dat we in Spanje zijn. Het geplande vreugdedansje moeten we dan maar even bewaren. Later blijkt dat er ergens in de bergen een paaltje stond dat de grens aangaf, we hebben er zelfs een foto van gemaakt maar hadden geen idee dat het een begin van een ander land was.

Betweterige Nederlanders
Teleurgesteld loopt Freek met mij terug naar het hostel waar we in moeten checken.  We worden duizelig van de honderden mensen. Er wordt een papiertje in onze handen gedrukt dat ingevuld moet worden en gezegd dat we aan moeten sluiten in de lange rij voordat we een bed toegewezen krijgen in de immens grote slaapzaal. Er zijn tientallen regels. Na 10 uur mag je niets meer zeggen, daar moet je eten en ik begin vlekken voor mijn ogen te krijgen als de betweterige Nederlandse host zegt dat als "we" schoenen dragen "we" niet naar boven mogen. Van de 120 mensen in de slaapzaal snurken er gelukkig maar 40.

Big business
Ik dacht dat dat het alleen in tekenfilms gebeurde maar ik heb echt lakens omhoog zien vliegen bij elke keer dat er werd uitgeblazen tijdens het  snurken, waarna ze langzaam naar beneden dwarrelen. We halen onze matjes uit de rugzakken en gaan maar op de gang liggen, misschien kunnen we dan nog een paar uur slapen. Maar om 6 uur gaat het grote licht aan. Je wordt naar binnen gepropt en naar buiten geschopt. Op de weg naar buiten proberen ze je nog wat rommel op te dringen. Oordopjes voor morgen? €3 euro asjeblieft! Slaapzak vergeten mee te brengen, neem er dan maar hier een mee. Dat is dan €45. Opeens voelt alles alsof het big business is.

Mal du pays
In een grote stoet lopen we de volgende etappe. Er is geen routebeschrijving nodig en je hoeft niet meer de Santiago-stickers te volgen. Verdwalen is onmogelijk, de mensen voor je verraden al van ver af de route. Stiekem beginnen we Frankrijk al te missen. Weet je nog dat mensen het gewoon leuk vonden om ons te helpen? Na 1 nacht lijkt het nu al zo lang geleden.

Voor meer informatie over de voetreis van Tim en Freek, kijk op  www.wereldzonderkopzorgen.nl of volg ons via Facebook en dit wekelijkse blog.