Opinie: De wereld kent veel Chamberlains en weinig echte Charlies

OPINIE - De aanslagen in Parijs hebben weer eens aangetoond wat al langer bekend is: bepaalde groeperingen haten de westerse beschaving en onze manier van leven. Een haat die haar eigen gelijk koste wat kost wil doordrukken met geweld. Nu hebben we het geluk dat deze groep haters te klein is om de vrije westerse samenleving direct ook maar een schaafwond toe te brengen. Direct, want de indirecte schade is daarentegen een stuk groter.

Free Palestina
Deze indirecte schade wordt niet veroorzaakt door dit minuscule zooitje psychopaten, maar door de veel grotere groep eromheen. Er wonen in mijn ogen teveel mensen in Europa, Nederland en Breda die beginnen met het roepen van "Free Palestina!" na weer een aanslag door moslimextremisten. Teveel mensen die maar al te graag willen geloven in een mossad-cover up. Teveel mensen die steun betuigen met de terroristen via #jesuiskouachi.

Anders Breivik
Nog kwalijker is het feit dat veel mensen na aanslagen door moslimextremisten direct hun bezorgdheid uiten over de veiligheid van de moslimgemeenschap. Dit is overigens een reflex die enkel en exclusief is voorbehouden voor aanslagen uitgevoerd door moslimextremisten. Na de moord op Pim Fortuyn was niemand bezorgd over het lot van andere dierenrechtactivisten. Toen Anders Breivik tientallen jongeren afslachtte werden er geen bloemen afgeleverd bij PVV-fracties. Nu bij moskeeën wel. Een verkeerde volgorde die het verkeerde signaal afgeeft, zowel qua timing als beeldvorming.

De redenering die hierbij vaak wordt gegeven is dat een mogelijke toename van islamofobie wel eens zou kunnen leiden tot meer moslimextremisten. Sommigen gaan zelfs zo ver door te beweren dat de aanslagen in Parijs het gevolg zijn van islamofobie. Het cynische is natuurlijk dat in deze gedachte zelf de grootste belediging zit richting moslims. De musselman als primitieve baardaap die direct  luid en duidelijk beschermd moet worden, want voor je het weet keert hij zich tegen je en wordt gewelddadig.

Spotprent
Passief en onbewust dragen deze reflexen bij aan het idee van ‘de moslim’ als speciale diersoort. De zielige en snel beledigde Mohammedaan verdient extra bescherming tegen boodschappen die hem wellicht zouden kwetsen. "Die spotprent van Mohammed stellen we maar even uit, je weet hoe ze zijn."  De zielige en snel beledigde Mohammedaan krijgt extra schouderklopjes en applaus wanneer die meeloopt met een Je Suis Charlie-bordje in een demonstratie. "Kijk eens hoe gewoon en goed die moslim meedoet met ons!"

Laat het duidelijk zijn, het vergt niet veel moed om op de Grote Markt van Breda steun te betuigen voor vrijheid in de anonimiteit van een groep. Wie over drie maanden nog Charlie is, daar gaat het om. Charlie zijn is meer dan enkel en alleen ageren tegen geweld. Mensen die staan voor de vrijheid van meningsuiting van satirische pestkoppen én salafistische imams, dat zijn de echte Charlies.

Het vergt moed om een Charlie te zijn. Moed om in je eentje een boodschap te verkondigen of te verdedigen die tegen het zere been is van de meerderheid. Het vergt belachelijk veel moed om dit te doen wanneer mensen je serieus met de dood bedreigen. Sommige zouden zelfs zeggen dat je daar enigszins levensmoe voor moet zijn. Een eigenschap waar moslimextremisten beter in ontwikkeld zijn dan de gemiddelde Charlie.

Milde kracht
De eerlijkheid gebied te zeggen dat de aarde maar verdomd weinig echte Charlies kent. De kracht van geweld en terreur is bijna overal te wereld sterker dan het vrije woord. Kijken we naar het verleden dan wordt nog duidelijker hoe bijzonder de vrijheid is die wij kennen in de westerse wereld anno nu.

De kracht van de milde macht is een goede kracht. Eentje die humanistische beschavingen tot bloei laat komen, harmonisch werkt en het beste uit individuen haalt. Maar het is tegelijkertijd ook een kracht die duidelijke en harde grensbewaking nodig heeft. Geen bewaking die morele barrières opwerpt voor bepaalde meningen, maar een die veilige cocons creëert voor de mening van ieder persoon.

Vrijheid is niet alleen iets positiefs. Vrijheid is vooral heel hard werken en weerbaar zijn. Weerbaar tegen ideeën die je niet zinnen. Weerbaar tegen dingen die je kwetsen en weerbaar tegen Roy Donders. Want vrijheid stopt niet daar waar die van een ander begint. Vrijheid is van nature constant in gevecht en in botsing met zichzelf. Vrijheid is bloed, zweet en tranen. Godszijdank is vrijheid het dit allemaal waard.

Freek de Swart
Dit opinieartikel verwoordt de persoonlijke mening van BredaVandaag-redacteur Freek de Swart.