Afbeelding

Max Meesters: van een hatende moeder tot een geslaagd huwelijk

Cultuur

BREDA - Max Meesters is vlak na de Tweede Wereldoorlog geboren in een achterbuurt van Breda. Hij had een nare jeugd met een moeder die hem terroriseerde en een maatschappij die hem vaak niet accepteerde vanwege zijn eenvoudige komaf. Zijn ervaringen uit die periode heeft hij nu voor eens en voor altijd opgeschreven in het boek: ‘Gieleke zwijgt niet meer.'

Het opschrijven van zijn ervaringen voelde voor Meesters als een zware confrontatie met zijn verleden. “Ik ben op allerlei manieren mishandeld, zowel geestelijk als fysiek. Het is voor mij nog steeds moeilijk om erover te vertellen.” Het schrijven van het boek ziet hij dan ook als het afsluiten van een hoofdstuk. “Ik heb het letterlijk en figuurlijk van mij afgeschreven.”

De antagonist in het leven van Meesters is zijn moeder, die thuis de broek aanhad. Niet alleen mishandelde zij haar zoon regelmatig met een handveger of karwats. De moeder van Meesters dreigde ook regelmatig dat ze hem zou doden. "Vandaag of morgen stop ik rattenkruid in je vreten. Dan ben ik van je af", staat er in het boek te lezen.

Als jongen uit de Molenstraat in Breda werd hij ook niet altijd geaccepteerd door de maatschappij. “Het ergste was dat ik niet bij de padvinders mocht. Ik werd gewoon gediscrimineerd vanwege mijn afkomst.” Meesters had het geluk dat hij veel vrienden had en ook op school met de meeste mensen goed overweg kon. “Dat gaf troost en afleiding”, herinnert Meesters zich.

Ondanks zijn valse start in het leven heeft Meesters niet het idee dat hij eigenschappen van zijn moeder heeft overgenomen toen hij zelf een kind kreeg. “Die angst heb ik nooit gehad. Soms was ik wel bang dat ik fysiek op haar zou lijken, maar dat is gelukkig ook niet gebeurd.” Hij prijst zichzelf gelukkig dat hij een geslaagd huwelijk heeft en een fijn gezin.

Ondanks pogingen van Meesters heeft hij de spoken uit zijn jeugd nooit met zijn moeder besproken. “Ze wilde er nooit over praten, ze liet met sowieso niet uitpraten en alles wat ik zei was toch niet waar.” Met zijn zus heeft Meesters inmiddels geen contact meer. De naam waarmee hij is geboren wordt ook niet zoveel meer uitgesproken als vroeger. “Gieleke, Giel, Gies, ik had zoveel namen en bijnamen dat ik besloot die te veranderen naar Max. Dat was ook wel enigszins symbolisch ja."

Advies voor mensen die in dezelfde positie zitten als Gieleke heeft Meesters niet. “Het gaat zoals het gaat en woorden helpen meestal toch niet zoveel.” De auteur vertelt dat hij zijn eigen kinderen vrij heeft opgevoed omdat hij niet gelooft in kort houden. “Ze zoeken toch hun eigen weg en het enige dat je kan doen is het juiste voorbeeld stellen.” Meesters vertelt hoe zijn zoon hem voor gek verklaarde toen hij tijdens zijn periode in de WW vrijwilligerswerk ging doen. “Ik wilde toen het goede voorbeeld geven, dat het belangrijk is om iets te blijven doen en niet stil te gaan zitten.” 

'Gieleke zwijgt niet meer' is te verkrijgen bij de boekscout.nl. De opbrengst van het boek gaat naar stichting NO KIDDING Stop kindermishandeling.