Breda staat stil bij 70ste dodenherdenking in Park Valkenberg

BREDA - Voor het oorlogsmonument in Park Valkenberg stond ook Breda maandagavond stil bij de verschrikkingen uit de Tweede Wereldoorlog. Burgemeester Paul Depla benadrukte in zijn toespraak dat vrijheid niet vanzelfsprekend is en riep het publiek op zich niet de mond te laten snoeren. "Ik weet dat daar moed en kracht voor nodig zijn."

Joodse keppeltjes en motorhesjes
Op de 70ste dodenherdenking in Park Valkenberg zijn een paar honderd man afgekomen. In het publiek naast burgers ook veel militairen, zowel jong als oud. Aanwezig zijn ook de leden van motorclub Veterans MC, die opvallen in de menigte door hun motorhesjes met embleem. Opvallen doen ook de joodse keppeltjes, die je buiten vieringen als deze nauwelijks meer in Nederland ziet.

Burgemeester Paul Depla begint zijn toespraak over het belang dat we blijven herinneren aan wat er is gebeurd 70 jaar terug. "Wie niet luistert naar de verhalen van gisteren en eergisteren, kan niets zinnigs zeggen over de wereld van morgen en overmorgen." Volgens de burgemeester laat de terreur uit de Tweede Wereldoorlog zien hoe kwetsbaar een maatschappij kan zijn. Op de achtergrond klinken de alledaagse geluiden van deze samenleving in de vorm van een voorbijrijdende brommer en een kraaiende haan die zich, zoals veel andere soortgenoten, senang voelt in Park Valkenberg.

De terroristische aanslag op het satirische weekblad Hebdo worden door Depla als voorbeeld genoemd van het feit dat vrijheid niet vanzelfsprekend is. Hij roept het publiek dan ook op om zich niet de mond te laten snoeren. "Ik weet dat daar moed en kracht voor nodig zijn. Het is moeilijk om je uit te spreken wanneer de mensen in je omgeving stil blijven. Het is nóg moeilijker wanneer je zelfs gevaar loopt om uit te spreken wat je denkt."

Zee van bloemen
Nadat Liselotte Koopmans, leerling van het OLV-lyceum, een zelfgeschreven gedicht heeft voorgedragen over de angst in het concentratiekamp is het tijd voor de kransleggingen. Een hele stoet van verenigingen, politieke partijen, stichtingen, religieuze instellingen en overheidsorganen tonen hun respect voor de slachtoffers. Niet alleen uit Nederland, maar ook uit landen als Israël, België en Polen.

Een paar personen leggen een krans enkel en alleen uit zichzelf. Zo is daar mevrouw Drenth uit Australië die bloemen legt voor haar familie die is gedeporteerd uit Breda. Ook het publiek krijgt op het eind de ruimte om iets neer te zetten bij het beeld. Een jong meisje in het roze legt samen met haar moeder een piepklein bloempje neer bij de rest van de bloemenzee. Op het kaartje bij het bloempje staat de tekst "Wees dapper."

Nadat het officiële gedeelte is afgelopen lopen de meeste mensen richting de Grote kerk voor het herdenkingsconcert. Een mevrouw met een telefoon tegen haar wang geklemd klaagt dat het Canadese volkslied voor het Poolse werd gespeeld. Naast haar loopt een groep mannen te discussiëren over de speech van de burgemeester en hoe deze moet worden geïnterpreteerd. Bij het standbeeld staan ondertussen de veteranen van Veterans MC in een rij. Tussen alle pratende mensen brengen zij in stilte nog een saluut uit. Misschien wel de mooiste van de dag, want een saluut achter de bühne is een saluut aan onszelf.