Afbeelding
Carl Mureau

Indië-herdenking: warme woorden, samen stil zijn en dan is er tjendol

Algemeen

BREDA - Tot verdriet van veel bewoners was burgemeester Paul Depla afwezig.  Scheidend wethouder Bob Bergkamp nam daarom zijn plek in bij de Indië-herdenking in huize Raffy. Hij arriveerde zaterdagmiddag net op het nippertje. Een zenuwachtige organisatie haalde opgelucht adem.

Zo werd het alsnog een waardige plechtigheid bij het Indisch/Molukse woonzorgcentrum in Breda-Noord. Het was vandaag exact 70 jaar gelden dat Japan capituleerde. Daarmee kwam een einde aan de bezetting van voormalig Nederlands-Indië en aan de Tweede Wereldoorlog in Zuid-Oost-Azië. Voor de Indische Nederlanders volgden nog vier jaren vol oorlogsleed in de Bersiap-periode, die pas eindigde toen Nederland op 27 december 1949 afstand deed van zijn kolonie.

De verhalen uit die tijd zijn slechts mondjesmaat verteld. Nederland, in wederopbouw, had geen oor voor de tragiek uit 'de Oost'. En de Indische Nederlanders die zelf de Jappenkampen of andere oorlogsellende hadden overleefd, hielden zich in stilte sterk. Zij wilden hun kinderen ook niet belasten met hun trauma's. Pas de laatste jaren komen die verhalen naar boven, nu hun eigen levenseinde nadert en hun kinderen volwassen en sterk zijn.

Will van de Corput sr kan er uitgebreid over vertellen. Zijn vader Wim moest als krijgsgevangene werken aan de Birma-spoorlijn. Als eerste spreker stond hij stil bij de verschrikkingen uit de oorlogstijd. Indrukwekkende woorden, die hij afsloot met: "Straks neemt één minuut stilte bezit van ons allen. Eén minuut per jaar... zestig tikken van de klok. Veel en veel te weinig om je goed te realiseren wat een hoge waarde het leven in vrijheid eigenlijk heeft."

Een stukje op internet is ook te kort om recht te doen aan alle mooie woorden die gesproken worden tijdens deze herdenking bij het Indië-monument in de tuin van Raffy. Die herdenking is springlevend bij de Indische en Molukse gemeenschap van Breda en omgeving. Honderden mensen wonen haar bij. Zij luisteren naar de warme toespraken, zingen samen het Wilhelmus en het Indische Onze Vader, zijn verzonken in gedachten tijdens de minuut stilte en leggen bloemen bij het monument.

En dan is er een gezellige kumpulan, samenzijn, binnen bij Raffy. Samen bijkletsen, een glaasje tjendol drinken, stiekem snoepen van de spekkoek en kue lapis, of meeëten van de Indische maaltijd. Want dat verandert nooit, ook niet na zeventig jaar.