‘Ze maken je eigenlijk daklozer dan je bent’

BREDA - Gescheurde kleren, bedelen voor geld en ‘s avonds slapen onder een brug. Daaraan denk je bij het horen van het woord ‘dakloos’. Het Annahuis probeert dit stereotype te doorbreken met de Straattour. Ex-dakloze Peter en dakloze John leiden deze tour. “Ik wil gewoon gelukkig worden.”

Vanaf de Stadsgalerij vertrekt een groep van tien personen in leeftijd variërend van jong tot oud voor de straattour. Eerste stop is de gemeente. Daar begint het verhaal van John en Peter, twee doodnormaal uitziende mannen van begin dertig en eind vijftig. “Hier meld je je als je dakloos bent. Ze schrijven je in op dit adres en je wordt naar het IJ gestuurd”, vertelt Peter.

De daklozen hebben een eigen loket, dat ‘Centraal Onthaal’ wordt genoemd. Dit is het nieuwe ‘thuisadres’ van een dakloze. Hier ‘wonen’ momenteel 45 daklozen. “Af en toe zijn er wel eens irritaties onderling, ja”, zegt John.

Maar niet iedere dakloze die daar komt, heeft hetzelfde verhaal. Soms kan het al om een kleine gebeurtenis gaan waardoor het dak boven je hoofd verdwijnt, vertelt John. Hij woonde tot vier weken geleden nog in een mooie studio in een winkel aan de Haagdijk. Maar de verhuurder had geen vergunning aangevraagd en kreeg deze ook niet van de gemeente. “Ik kon bij vrienden slapen, maar dan kreeg ik geen uitkering. Ze maken je eigenlijk daklozer dan je bent.”

De aanwezigen stellen om de zoveel tijd een vraag en ook tussen de stops door wordt het gesprek aangegaan. Zowel naar persoonlijke verhalen als de praktische informatie wordt gevraagd en geluisterd. Iedereen lijkt bewondering te hebben voor de twee mannen.

Vanuit het Stadskantoor gaat de wandeltocht naar de Engelse Tuin in Brabantpark. Een favoriete schuil- en wasplaats bij de fontein, omdat er veel begroeiing was. “De begroeiing is bewust weggehaald”, zegt Peter stellig. Gemeente en politie kunnen zo beter controleren of er daklozen zijn. Nu staan er alleen nog kort gewiekte buxussen en houten bogen waar eerst de planten tegenop klommen.

John en Peter lopen verder. In de St. Ignatiusstraat stoppen de twee bij Sanquin, de bloedbank. “Voor een dakloze is dit een goede manier om geen geld uit te geven aan ziekenhuizen en huisartsen”, vertellen de twee. “Elke drie maanden wordt je bloed getest, in ruil voor het donorschap.”

Het zijn de slimmigheidjes van de straat, die het leven makkelijker of beter maken. Dat het niet altijd even gezellig is, blijkt uit het verhaal dat Peter vertelt bij een parkeergarage aan de Slingerweg. “In deze garage is wel eens iemand dood gevonden, omdat hij onenigheid had over drugs.” Maar parkeergarages worden ook gebruikt als slaapplek, onthult het duo. “Dit creëert toch een beetje het beeld dat iedereen heeft van daklozen.”