Vier jaar fotografeerde Linsey Charlotte: nu is er een boek

BREDA - Vier jaar lang volgde de Bredase fotografe Linsey Kuijpers Charlotte. Lief en leed deelden ze in die periode. Het resultaat van dit vierjarige fotoproject is het fotoboek ‘Charlotte’, dat in samenwerking met designer Björn Roetman deze week is verschenen.

Hoe ben je bij Charlotte terechtgekomen?
“Toen ik afstudeerde, attendeerde m’n studieleider erop dat Michel Szulc Krzyzanowski een jonge fotograaf zocht om z’n project ‘Henny’ mee uit te breiden. Ik heb mezelf toen aangemeld en ben geselecteerd. Het viel ook wel in mijn straatje, want ik vind het tof om mensen een lange tijd te fotograferen en te volgen en Charlotte paste daar perfect bij.”

Kan je wat achtergrond geven over de familie?
“Michel is in 1976 begonnen met het verhaal van Henny, toen hij een werkende jongere moest portretteren. Michel was zo onder de indruk van haar en ging ermee door. Vanuit daar ontwikkelde zich een heel interessant verhaal. Henny maakte veel dingen mee. Al haar kinderen hebben een rugzakje zoals je dat noemt.”

“Haar vader was ook best wel een moeilijke man, daardoor is het een gezin dat buiten de boot valt in de maatschappij. Dit maakt het juist zo interessant. Je hoort heel vaak verhalen over zulke mensen, maar je ziet zelden hoe ze echt zijn. Zodra je vier jaar daarvan vastlegt, dan zie je juist een gezin dat veel om elkaar geeft. Je leert zo beter te begrijpen hoe mensen echt zijn.

“Ik ontmoette Charlotte toen ze een zeventien was, ze was eigenlijk nog een meisje. Het boek eindigt met dat zij zwanger wordt. Charlotte gaat dan van jonge meid naar moeder. Dus dat is een nieuw hoofdstuk in haar leven.”

Hoe heb je dit project aangepakt?
“Qua aanpak ga ik niet gelijk iemand op z’n huid zitten. Toen ik haar ontmoette heb ik bewust geen foto’s gemaakt. Ook ik moet mij op m’n gemak voelen. Charlotte is natuurlijk al gewend om gefotografeerd te worden vanwege haar moeder, daardoor merkt ze de camera minder op.”

“Ik ging ermee aan de slag wanneer het mij uitkwam, want ik ben niet zo’n heftige planner. Soms bezocht ik Charlotte twee of drie keer per maand en soms een maand niet. Ik ging daar meestal heen met het idee dat ik ter plekke zie hoe het loopt. Op basis daarvan ging ik fotograferen. Toch dacht ik soms wel: ‘vandaag wil ik een portret van haar maken’ en dan maakte ik een portret van haar. Soms waren er wel dingen waar zij heenging en die ik dan vastlegde.”

Je betreedt telkens toch de privacy van iemand. Hoe was dat?
“Je groeit er geleidelijk in en bouwt een band met iemand op. Uiteindelijk kom je erachter wat je wel en niet kan doen. Het is heel erg belangrijk dat je open bent naar hen toe. Zij zijn dat ook naar mij, dus is het wel zo eerlijk. Ze weten heel goed wat ik doe en ze krijgen de foto’s te zien. Voordat het boek gedrukt werd, zag de familie het in en gaven zij de goedkeuring.”

Hoe ingewikkeld is het om zo lang in iemands leven te zitten? Want ondanks dat het went, is het natuurlijk niet altijd even leuk.
“Het is best ingewikkeld. Soms maak je iets en dat wil je dan laten zien, maar dan denk je ‘wat vinden zij daar nou van?’ In die vier jaar tijd zijn er best heftige dingen gebeurd. Haar vader is overleden, maar ook haar broer. Volgens de familie ben ik inmiddels ook een beetje een onderdeel geworden van de familie. Als je er geregeld komt, dan wordt je erin getrokken. Totdat je zelf een keer overstuur thuis komt, omdat haar broer plots is overleden.”

Hoe was dat?
“Dat was heel heftig en tragisch. Daarin meegaan was eigenlijk de enige manier voor mij. Charlotte is niet een onderwerp waar ik niks om geef, zij is inmiddels een vriendin van mij.

Haar moeder wou dat ik foto’s maakte bij de begrafenis van haar zoon en ook haar man. Ik dacht bij mezelf: ‘daar sta ik dan met een camera’. Het voelde super ongepast in eerste instantie. Uiteindelijk vond ik de foto’s echt mooi en symbolisch. Ik heb met ze besproken of zij die foto’s in het boek willen publiceren. Ze vonden het eigenlijk heel mooi en wilden dit ook wel.”

Het eerste boek zit er nu op. Hoe voelt het?
“Fijn, ik ben echt blij. Je bent de hele tijd losjes aan het fotograferen en afgelopen jaar moest er echt iets komen. Het is moeilijk om van zoveel gemaakte foto’s een uiteindelijke selectie te maken. Ik ben blij dat het klaar is. De nodige subsidie om het boek te publiceren kwam binnen en dat gebeurde eigenlijk op het juiste moment, omdat Charlotte in haar leven nu aan een nieuw hoofdstuk begint.”

Hoe ben je zelf gegroeid door het proces heen?
“Ik heb geleerd hoe ik het proces praktischer kan maken. Er waren momenten dat ik dacht: ‘als ik hiermee klaar ben, dan ga ik nooit meer een boek maken’. Omdat je veel moet regelen, zoals subsidies (van BKKC/VSB Fonds/Mondriaan fonds/Fonds voor bijzondere journalistieke projecten, red.). Het voelde als druk, maar is uiteindelijk dubbeldwars waard en nu wil ik meer boeken maken. Het geeft best wel een kick als je 500 boeken laat drukken en mensen zijn er positief over.”

Is het boek een afsluitend hoofdstuk voor je na vier jaar? Of komt er nog een vervolg?
“Nee, dit is het begin van een nieuw verhaal. Je hebt de boeken over haar moeder, zes boeken, dit is het eerste hoofdstuk over haar dochter. Er komt waarschijnlijk volgend jaar nog een boek over haar moeder uit, dus de intentie is om beide projecten tegelijk door te laten lopen.”

Dus je gaat ermee door sowieso?
“Ja, dat wil ik wel. Dat ligt natuurlijk ook bij Charlotte zelf.”