Spanjaardsgat Festival, waar een bulderende bierboer de strijd aangaat met klassieke muziek

Fusion cooking kende ik al maar om nou ze zeggen dat ik er een fan van ben, nee. Ooit zat ik eens aan een tafeltje toen de chef himself trots de keuken uitkwam met twee borden dat nog het beste te beschrijven was als roadkill waar nog een keertje extra overheen gereden was. Fusion cooking noemde hij het. East meets west, typisch oosterse ingrediënten waren vermengd met typisch mediterrane omdat de combinatie het smaakpallet de fantasie zou prikkelen. Getver!

Sinds deze culinaire uitglijder weet ik dat ik niet zo dol ben op dat fusion-gedoe. Ik houd van dingen die ik kan indelen in een hokje en dat ze daar dan ook gewoon in passen. Misschien dat ik daarom ook niet meteen enthousiast reageerde toen een vriendin me afgelopen zaterdag meevroeg naar het Spanjaardsgat Festival voor een openlucht uitvoering van Carmina Burana. Een soort fusion concerto waarbij het risico bestond dat de bombastische tonen van de pauk (nooit trommel zeggen) en baritonsax (nooit toeter zeggen) zich zouden vermengen met de geluiden uit de stad om er een soort sjiek aangekleed straattheater van te maken. Toch hees ik me in mijn shapewear, trok een kek jurkje aan en sprong -voor zover dat jurkje dat toeliet tenminste- op de fiets.

En eerlijk is eerlijk. Wanneer er één klassiek muziekstuk is dat de uitdaging aan kan gaan met stadse omgevingsgeluiden van de zaterdagavond, dan is dat Carmina Burana. Het was alsof het een geregisseerd geheel vormde. Knetterende Harleys die, alsof Klaas Otto in hoogst eigen persoon opdracht had gegeven voor een extra rondje langs het drijvende podium, leken erbij te horen. Zelfs de keiharde bierboeren die opstegen uit één van de bier-schuitjes die tegenwoordig door de Singels pruttelen, waren niet opgewassen tegen de meeslepende emoties die vanaf het podium de stad ingeslingerd werden.

Slechts éénmaal stond de dirigent toe dat de fusie tussen de geluiden van de stad en zijn meesterwerk onpas zou zijn. Dat was het moment waarop de soliste haar sopraan-tanden wilde zetten in een gevoelig stukje tekst over de hete wilde nacht die ze zou mislopen doordat haar minnaar ergens dronken in een goot lag. Dit was even niet het moment om het te laten overstemmen door het olé olé van een groepje bezopen feestgangers in een langsdrijvende bierkuip.

Het Spanjaardsgat Festival, een fusion concerto waar een ongegeneerd bulderende bierboer de strijd durft aan te gaan met klassieke muziek, en het dik verliest. Zo wordt het stiekem toch weer een hokje waar ik het in kan plaatsen en dat is goed nieuws voor volgend jaar.

Babs Verstrepen