Afbeelding

Zo’n pret-pillen-imperium lijkt me wel wat

Door: Babs Verstrepen Column

Ergens in mijn, verder niet al te glansrijke, carrière heb ik de verkeerde afslag genomen. Met een paar andere keuzes had ik nu aan het hoofd kunnen staan van een mega groot pret-pillen-imperium met een omzet die hoger is dan die van Albert Heijn.

Ooit zat ik op de goede weg. Op een laboratoriumschool aan de Poolseweg. Daar kregen we praktijkles scheikunde. In tochtige houten barakken waar je in de winter niet alleen je labjas aan moest trekken maar ook een dikke winterjas om bevriezingsverschijnselen te voorkomen.

Het hoogtepunt van die opleiding had iets te maken met een kleine explosie in zo'n veiligheidskast. Ik moest iets overgieten van een bekerglaasje naar een erlenmeyer. Voor ik het wist stond mijn veiligheidsbril scheef op mijn neus en kwam er een grote rookwolk uit die kast. Wanneer ik mijn ogen dicht doe zie ik nog voor me hoe de docent op zijn klompen aan kwam rennen met een grote brandblusser. Twee nachten niet geslapen van de adrenaline die maar niet uit mijn circulatie wilde verdwijnen.

Het is wat kort door de bocht om te zeggen dat scheikunde misschien niet helemaal mijn ding was, maar ik heb er wel een immer knagende voorliefde aan overgehouden voor scherp riekende lijmpjes, oplosmiddeltjes en verder voor zo'n beetje alles wat spontaan kan branden of ontploffen.

Met de kennis van nu was dat waarschijnlijk het beste moment voor de lucratieve carrière move. Lekker een beetje mengen, filtreren, extraheren, malen, nog een keer mengen en dan hoppa pilletjes draaien. Rendementsberekening even uit het losse handje; kosten ongeveer twintig cent per pilleke en op straat het tien tot honderdvoudige waard. Het afval dumpen kan ook niet zo lastig zijn, want in het buitengebied struikel je bijna over de lege vaatjes.

En terwijl die boel dan lekker ligt uit te dampen tussen de maisvelden zou ik nieuwe vriendjes kunnen maken met gasten van de Italiaanse maffia en andere gezellige wereldburgers om de afzetmarkt wat te vergroten. Makkie! Ik denk dat ik er best goed in zou zijn geweest en dat ik dan nu ergens op een groot luxe jacht, ergens voor de kust van een tropisch eiland, binnenstromende dollars zou zitten te tellen.

Maar dat is allemaal achteraf. Helaas heb ik destijds andere keuzes gemaakt. Maandag gaat de wekker gewoon weer om half zeven en mag ik mij wederom verheugen op een enerverende dag achter mijn computer in een stoffig kantoortje.

Babs Verstrepen