Thierry Aartsen bij de beëdiging in de Tweede Kamer.
Thierry Aartsen bij de beëdiging in de Tweede Kamer. Foto: screenshot NOS

De week van Thierry

Door: Wijnand Nijs Column

Wat een week was dat voor Thierry Aartsen. En dan was het niet eens een week, maar slechts een paar dagen. De vrolijke VVD'er dacht soepeltjes de achterbankjes van de Tweede Kamerfractie van zijn partij in geloodst te worden, maar dat viel even tegen.

In het weekend dook de landelijke pers op zijn Twitter-timeline. Dat was kort voordat het nieuws bekend werd dat de Bredase VVD-fractievoorzitter oud-minister Jeanine Hennis zou gaan opvolgen in de Tweede Kamer.

En jawel. Er werd wat gevonden. Thierry bleek op Twitter ook te zeggen wat hij in de pers en in de raad geregeld uit. En in de kroeg. De kritiek kwam vooral op een van de kroegpraat-tweets, de wereld in geslingerd toen hij negentien was. Over een zelfmoord op het spoor, waardoor hij niet verder kon met zijn treinreis.

Opeens was Thierry overal. Op Twitter, maar ook in de media. De olijke Aartsen kreeg langs alle kanten kritiek, zelfs vanuit de VVD-hoek. Een wethouder elders in het land stelde 'zo'n eikel' er niet bij te willen hebben en riep om een boycot en verzocht Aartsen om zijn kandidaatstelling in te trekken.

Uiteraard was hij ook onderwerp van columns. Hij was een derderangs komediant (Volkskrant), een 'totale malloot op social media' (AD) en in nieuwsberichten heet hij een 'omstreden twitteraar'.

Er zijn Kamerleden die minder aandacht hebben gekregen in hun eerste week. Klaas Dijkhoff, stadgenoot én sinds vandaag weer de baas van Aartsen in de fractie, moest aan de bak. "We moeten elkaar gunnen dat we domme dingen doen. Hij was toen 19 jaar", gaf de fractiebaas aan, verwijzend naar de treintweet.

Thierry trok zich niet terug, maar maakte excuses. In een filmpje via Facebook en deze donderdag ook nog eens voor de camera's in de Tweede Kamer. Daar is hij nu officieel Kamerlid. Zonder portefeuille. Ik hoop dat hem dat als vrij man wat ruimte geeft om iets zinnigs te zeggen over de onbegrijpelijke twee miljard die partijgenoot Mark Rutte aan buitenlandse bedrijven geeft, of over kinderen die al hun hele leven in Nederland wonen en toch terug moeten naar hun eigen land. Of werkt dat zo niet in Den Haag?