Afbeelding

Een drol wordt kunst wanneer hij glimt en op een wit porseleinen bordje ligt

Door: Babs Verstrepen Column

Poepen, drukken, grote boodschap doen, keramiek splijten, een fax uit Darmstadt ontvangen, bah doen, schijten, een bruine trui breien. Het gebeurt niet vaak dat ik bij het definitieve afscheid van de bruine rakker terugdenk aan de maaltijd die ik de dag ervoor naar binnen heb gewerkt.

Drijvend in een goor bruinig bouillonnetje in de witte keramiek pot lijkt hij in niks op mijn stamppotje met Hemaworst of de maaltijdsalade. Volgens mij zijn wij geprogrammeerd om de link tussen die twee te negeren. Maar heel soms kun je niet anders. Bijvoorbeeld na een pittige Indonesische maaltijd. Want als het brandt aan de mond dan brandt het ook aan de kont, zo zei een oude biologieleraar ooit tegen me.

Door een mediagenieke publiekstrekker van BredaPhoto moest ik er van de week wel aan denken. Een fotografe zette eerst haar eten op de foto, kakte vervolgens op een wit porseleinen bordje en maakte daar ook een kiekje van. Het resultaat is een dampende verzameling van voedsel voor en nadat het haar spijsverteringskanaal gepasseerd heeft. Hemelsbreed is het nog geen meter maar de metamorfose is ontluisterend.

Ik vraag me af hoe de fotografe het in de praktijk aangepakt heeft. Poepen op een schoteltje vereist toch een zekere soepelheid in de heupen en het bovenlijf. Je moet het bordje niet alleen op de juiste plaats houden maar ook nog eens recht houden anders glibbert de hele boel alsnog in de pot. Daarnaast moet je een vooraf toch een beetje een inschatting kunnen maken van het volume dat zich van plan is af te scheiden. En wat als de grote boodschap zich onaangekondigd opdrong? Had ze een stapeltje bordjes en schaaltjes in de wc staan voor het geval dat? En hoe heeft ze de styling aangepakt om die voormalige boterham met pindakaas een beetje attractief voor de lens te krijgen?

Ook niet geheel onbelangrijk. Hoe zat het met de afwas? Veegde ze die drol daarna dan met een stukje papier door de wc? Of zette ze het bordje gewoon direct in de vaatwasser naast de wijnglazen, de yoghurtschaaltjes en de lepels? En hoe zat het dan met het roostertje van de vaatwasser, het domein van zompige spaghettisliertjes en schoongewassen roerbakgroenten. Bleef daar nooit iets in hangen?

Ja, kunst doet iets met je. Het maakt iets los en laat je nadenken. In dit geval vooral het laatste...

Babs Verstrepen