Afbeelding

En toen was daar ineens het K-woord

Door: Babs Verstrepen Column

Ontspant u zich maar even. Ontspannen! Ontspannen? Liggend in de behandelkamer met je benen in van die beugels, is ontspannen net zoiets als spruiten eten. Je weet dat het soms even moet, maar het kan maar beter zo snel mogelijk voorbij zijn.

Het is nog maar zo kort geleden dat ze me vertelde hoe de gynaecoloog tegen haar zei dat ze zich moest proberen te ontspannen. Dat het een routine-onderzoekje was. Dat ze tegen haar arts zei dat hij makkelijk praten had, daar aan het voeteneind, met die mijnwerkerslamp op zijn hoofd en een roestvrijstalen martelwerktuig in zijn hand. En dat hij wel anders zou piepen als de rollen omgedraaid waren.

Ze hadden er de avond van te voren op de bank nog samen grappen over gemaakt. Dit zou het officiële startsein worden van een nieuwe fase in hun leven. Ze zouden vieren dat zij zich nooit meer een paar dagen per maand als een uitgewrongen dweil zou voelen, omdat haar hormonen haar vertelden dat ze zich zo moest voelen wanneer haar lichaam afscheid nam van een onbevrucht eitje.

Wanneer de tests inderdaad zouden uitwijzen dat ze definitief in de overgang was, dan zouden ze zich vol overgave in een keiharde midlifecrisis storten. Het clichébeeld van twee hippe vijftigers die met niks of niemand rekening hoeven te houden omdat de kinderen hen niet meer dagelijks nodig hebben en de bankrekening het toelaat. De eerste halte zou het basiskamp van de Mount Everest worden en daarna zou hij zijn motorrijbewijs gaan halen en een Harley Davidson kopen. Niks zou hen tegen kunnen houden.

Nou ja, bijna niks, behalve het K-woord. De woorden 'ontspant u zich maar even' bleken niet het startschot voor een gezamenlijke nieuwe fase. Ze waren het begin van iets dat kanker heet. De spreekwoordelijke bel voor de laatste ronde, die haar, met een bewonderingswaardig mooie eindsprint, maar veel te snel, naar de finish leidde.

Het leven is niet eerlijk. Want soms is het gewoon nog niet af….