Afbeelding

Lummelen is een soort mindfulness voor dummies

Door: Babs Verstrepen Column

Hee hallo! Dat is lang geleden. Hoe is het met je? Negen van de tien keer krijg je dan als antwoord 'goed, alleen een beetje druk-druk-druk'. Het was de openingszin van een mindfulness coach. Onder de noemer baat het niet, dan schaadt het niet, ben ik ooit door vriendinnetje M meegelokt naar een introductieles in een motel aan de Heerbaan.

Na een kopje thee, we mochten kiezen tussen kamille- of lavendelthee, keken M en ik elkaar in blinde paniek aan. KOFFIE!?! Waar is de koffie?!? De levenselixer die ons normaal gesproken op de been houdt, was als vloeken in de kerk. Volgens de coach zou cafeïne onze holistische zelfreflectie in de weg staan. Pardon, de wat?

Dit is eigenlijk het enige wat me bijgebleven is van die hele middag. Nou ja, dat over koffie, en de mededeling dat, mochten we de echte cursus willen gaan volgen, dat we dan rekening moesten houden met ongeveer tien uur zelfstudie per week. Per week! Doe eens even normaal joh, dat gaan we echt niet doen. Tien uur! Waar halen we in hemelsnaam die tijd vandaan?

Ik moest van de week aan dit avontuur denken toen ik in de krant las dat lummelen van cruciaal belang is. Lummelen. Tot voor kort was het één van mijn meest favoriete bezigheden. Ik was er ook best goed in, in dat gewoon een beetje doelloos helemaal niks doen. Nu blijkt uit onderzoek dat lummelen het beste medicijn is tegen depressies en burnouts.

Kijk, en daar krijg ik het dan weer Spaans benauwd van. Want het lullige is dat lummelen dan ineens geen lummelen meer is, maar één van de dingen op je to do lijstje. Een soort verplicht efficiënt niks doen om jezelf geestelijk op de rails te houden in deze tijd van overprikkeling.

Misschien moet ik me toch maar eens gaan inschrijven voor zo'n cursus mindfulness. Ik ben namelijk nog nooit ergens zo efficiënt holistisch mentaal afgehaakt als tussen het moment dat ik moest kiezen tussen lavendel- of kamillethee, en de opmerking over die tien uur zelfstudie per week.