Niks doen is gelijk aan accepteren dat het er tegenwoordig bij hoort

Wel of niet preventief fouilleren? Als de aanleiding niet zo godvergeten triest was, dan zou de discussie over de zin of de onzin om te lachen zijn. Maar twee dode twintigers die na het stappen nooit meer thuiskomen is niet grappig.

Net als de critici zie ik ook een soort Monty Python-achtige beelden voor me van agenten die opgefokte meneren en mevrouwen moeten bepotelen op zoek naar zogenaamde persoonlijke beschermingsmiddelen met een scherp randje. Het liefst wil ook gewoon dat iedereen met een mes op zak te herkennen is aan een knalrood zwaailicht op zijn kop. Maar zo werkt het helaas niet.

Preventief fouilleren een steekproef noemen is een beetje flauw, maar de critici hebben wel een beetje gelijk. Want wie ga je fouilleren en wie niet? Je kunt niet iedereen binnen de stadspoorten met zijn benen wijd op straat zetten. En hoe groot is de kans dat een agent een steekwapen aantreft, het in beslag neemt, en daarmee voorkomt dat de politie ergens aan moet bellen om te vertellen dat hun zoon niet meer thuis komt omdat hij is neergestoken.

Maar aan de andere kant, wanneer de juf vroeger zei dat je straf zou krijgen als ze je betrapte bij het afkijken dan propte je het volgekladderde post-it briefje nog even snel in je onderbroek voordat de proefwerkblaadjes werden uitgedeeld. Dan hoefde je thuis alleen maar uit te leggen hoe je aan die lichtgevende gele vlek in je onderbroek kwam, en niet dat je een één gekregen had omdat je zat te spieken.

Niks doen is gelijk aan accepteren dat het er tegenwoordig bij hoort. En zolang we nog iets kunnen verzinnen om ouders een paar uur nachtrust te gunnen voordat ze de sleutel van hun kroost in het sleutelgat van de voordeur horen, dan is dat prijzenswaardig.

Laten we hopen dat het net zo werkt als vroeger op school en dat iedereen zijn spiekbriefje gewoon thuis laat.