Afbeelding

Wanneer verdriet te groot is voor troost

Door: Babs Verstrepen Column

Dag twee van Breda Barst. Voor de meeste begint de dag een paar uur te vroeg om fris en fruitig te kunnen zijn. Met brakke harses fietsen we richting het park .

Traditiegetrouw is de zondagochtend er één waarop we richting de koffieketel strompelen, een bekertje vol laten lopen met de broodnodige cafeine-elixer en zuchtend op een picknickbankje neerploffen. Een hele serie bleke bekkies met bloeddoorlopen ogen op een rij werpen elkaar dan begripvolle blikken toe. Achter de schermen even collectief uitkateren. Langzaam komen zo de verhalen van de Barst zaterdag los. Samen lachen we onze katers weg, om daarna weer vol te gaan voor dag twee. Zo had het ook zondag moeten gaan.

Maar zo ging het niet. Zo kòn het niet gaan. Deze kater was niet weg te spoelen met wat koffie. Er was die nacht iets vreselijks gebeurd in de bossen van Strijbeek. Twee mini-mensjes die nog lang niet toe waren aan de dood, waren omgekomen. In de backstage area pakte iedereen het treurige nieuws op zijn eigen manier op.

Er waren knuffels voor wie ze konden gebruiken. Strelende handen. Want als verdriet te groot is voor troost, dan blijft er niks anders over dan lief te zijn voor elkaar, heel lief.